Weer in het ziekenhuis

Tien uur na mijn aankomst op Schiphol was ik weer op Schiphol, op weg naar mijn nieuwe co-schap. Ik vond het ook moeilijk te begrijpen. De eerste week kindergeneeskunde ging enigzins aan me voorbij. Als achtergrondplaatje op de comupter installeerde ik een uitzicht vanuit de bus op weg naar Wa.

Maar bewegend is Ghana natuurlijk nog veel mooier dan statisch.

Wasmachine

Opeens een geheel eigen huishouden hebben heeft veel voordelen maar levert ook enkele problemen op. Een van die problemen werd al een paar dagen na de verhuizing nijpend: ik had geen wasmachine. Als je in studentenhuizen woont staan die dingen gewoon ergens, door iemand meegenomen of centraal aangeschaft, klaar om je vieze was in te gooien. Nu ik huurder was geworden van een mini-woning met alles voor mijzelf was er nergens dat vanzelfsprekende apparaat.

Wassen moest ik dus! Opgewekt stopte ik een sporttas vol en fietste naar mijn vriendinnetje. Stopte mijn was in haar machine. Fietste een halve dag later weer naar haar toe, om de schone was eruit te halen. Fietste al minder enthousiast weer terug, deze keer met een tas vol zware natte kleren, om thuis alles op te hangen. Dat ik bij haar mag wassen is fijn, maar ze hoeft niet ook nog tegen mijn schone sokken aan te kijken.

Nee, dit is niet ideaal. Ook niet ideaal zijn: wassen bij een studiegenoot in hetzelfde pand waardoor je je bezwaard voelt want verder komt je zelden over de vloer, een grote rugzak mee naar je ouders alsof je weer 18 bent, bij je tante gaan eten en dan vriendelijk vragen of je misschien voor het opscheppen even een was mag starten zodat het precies klaar is als je weer naar huis gaat.

Daardoor kwam ik voor het eerst van mijn leven in een Nederlandse wasserette. Ik kende dit fenomeen vooral van de serie Friends en van mijn reis door Zuid-Amerika. Het klinkt erg gemakkelijk: je brengt een baal vuile kleren en haalt die een paar uur later gewassen en gestreken weer op. Het nadeel is dat ik tijdens de openingstijden van dit soort bedrijven doorgaans aan het werk ben. Daarnaast impliceert het drop-en-haal-op-principe dat zo'n vriendelijk glimlachende medewerker van de wasserette de vieze onderbroeken uit mijn tas in de machine moet stoppen. Maar het grootste probleem is dat ik een arme student ben en die wasserette geen studenten-tarieven hanteert. Te duur dus.

Toen bood het vriendinnetje, naar wiens wasmachine ik soms toefietste, aan dat ik het apparaat wel mocht hebben. Zij ging toch een half jaar op reis. Dat was natuurlijk een aantrekkelijk aanbod. We vonden dat we de verhuizing best zelf konden regelen. Zij huurde een bakfiets en ik schroefde de slangen los. Ontzettend tevreden waren we over hoe we die grote machine in en uit de bakfiets kregen zonder onze ruggen te breken. Hij stond op zijn plek in mijn huis, ik sloot de slangen weer aan, draaide de kraan open, en ter plekke spoot het water eruit. Niet goed. Nieuw rubbertje gekocht. Weer overal water. Nieuwe slang. Overal water. Oorspronkelijke slang aangesloten op een andere kraan. Dat was de truc!

Hoera. Ik maakte me op voor de eerste keer wassen. Verlekkerd ging ik door mijn overvolle wasmand, op zoek naar wat ik het liefste vandaag nog schoon wilde hebben. Ik propte mijn favoriete broek met een berg ondergoed en onwelriekende handdoeken in het apparaat, schepte wat wasmiddel in het daarvoor bestemde vakje, draaide de kraan wagenwijd open en drukte op start. Ik hoorde het water door de machine lopen, het wasmiddelvakje in, de trommel maakte zich klaar om te draaien, en opeens zag ik dat op de vloer naast de machine een hele grote plas water ontstond.

Het resultaat was dat ik veel moest dweilen, vieze natte was aan de waslijn kon hangen en de gulle geefster van de wasmachine moest laten weten dat we het apparaat weliswaar hadden verhuisd, maar ook gesloopt.

Als ik binnenkort bij je kom eten, kijk dan niet raar op van die grote tas op mijn rug. En denk aan me als je familielid zijn wasmachine op straat wil gaan zetten. Ik kan 'm wel gebruiken.

Bakfiets

Ik kan je aanraden eens een bakfiets te huren. Om zware dingen mee te verplaatsen of om de wereld een keer vanuit een andere point-of-view te kunnen bekijken.

De route die ze nam door Amsterdam ken ik goed, zittend op het zadel. Nu lag ik in de bak, plat op mijn rug. Ik zag de wolken, de zijkant van gebouwen en draden. Er zijn veel over de weg in Amsterdam, voor de trams waarschijnlijk, maar ik dacht daar niet over na. Ik genoot van iets nieuws, mijn ogen dronken, mijn rug hobbelde zachtjes over drempels heen.

Zondagochtend

Vanmorgen om half zeven belde Sandra me, of ik al wakker was. Dat was ik toen dus. Ze kwam net terug van een festival uit Den Haag en fietste naar me toe, zodat we samen konden ontbijten. Zij vertelde mij over het nachtleven. Ik haar over slapen.

Het is op zondagochtend drukker in de stad dan ik had verwacht. Ik fiets naar Amsterdam CS. De metro rijdt nog niet. De fontein op het Frederiksplein staat vol schuim. Prachtig gezicht.

Co-schappen lopen betekent soms een weekenddag inleveren. Op zondag gewoon doen alsof het maandag is, maar wel een treinkaartje kopen. Ik maak er een logeeravontuur van. Ik ga vannacht slapen in de zusterflat naast het ziekenhuis. Mede-co's verklaren me voor gek maar ik vind het leuk. Op 9 hoog in een flat vol vreemden, en morgen pas wakker worden als het al licht is, omdat ik niet zo ver hoef te reizen.

Het is jaren geleden dat ik zo duidelijk merkte dat het steeds later licht wordt. En hoe snel dat gaat. De afgelopen week deed ik de gordijnen open in het donker en gingen de lantaarnpalen uit als ik op de fiets stapte. Aangekomen in Haarlem was het dan gewoon licht en begon de dag. Tegenwoordig zie ik dus 's ochtends de wereld in het blauw vanuit de trein. En overdag in het wit, uit co-oogpunt.

Slippers

Ik had altijd een enorme hekel aan teenslippers. Ik stapte wel eens in die van iemand, maar deed ze dan vervolgens binnen een minuut weer uit. De achterkant flapt omlaag als je loopt, het doet pijn tussen je tenen, ik vond het niks.

De dag voor ik naar Peru vloog kwam een vriendin langs. Ik was nog aan het inpakken.
'Je moet wel je slippers mee hoor!'
'Ehm, die heb ik niet.'
'He? Je hebt geen slippers?'
'Nee. Ik vind ze stom.'
'Je kan niet op reis zonder slippers. Ik geef je de mijne wel. Gister gekocht.'

Ik ging dus naar Zuid-Amerika met gekregen groene slippers met bloemetjes. Sandra vond ze lelijk. Ik onhandig. Ik heb ze een paar keer gedragen.

Afgelopen mei gingen Sandra en ik naar Kreta. Ik nam weer braaf de slippers mee. En droeg ze. En kreeg opeens de smaak te pakken. Goh, best handig eigenlijk.

Toen kwam de hittegolfzomer van 2006. Ik trok de slippers aan en niet meer uit. Samen met een kort jurkje werden werden ze mijn redding tegen de warmte. De slippers bleken prima schoeisel op de fiets, in de winkel, in de trein, op de universiteit, waar niet eigenlijk?

Ik liep zoveel op ze dat ze slijtage begonnen te vertonen. Vooral waar mijn hiel erop rust werd de zool dunner en dunner. Sinds Schiermonnikoog zijn ze nog maar een paar millimeter dun. Ik durf ze niet meer aan en hierbij neem ik afscheid van mijn eerste paar slippers.

Ik ben het niet

Tijd doorbrengen met Sandra is gevaarlijk de laatste tijd. Soms, als ik iets doms of grappigs zeg, begint ze opeens te grijnzen. Vervolgens krabbelt ze wat in haar boekje. En de volgende dag zie ik mezelf terug op haar site.

Uitstekend

Ok, ik zal niet beweren dat mijn spel fantastisch was. Mijn instrument daarentegen...

De linker is een 'gewone' contrafagot, en dat ding in mijn handen eentje die een halve toon lager kan. Daar is in de laagte een meter extra buis voor nodig.

Hoera voor de idiote instrumenten!

Handschoenen

Vorige week besloot ik dat het mooi was geweest. Begin april, dan moeten de handschoenen echt uit mijn jaszak en terug in de kast. De lentewarmte laat op zich wachten, maar mijn hoofd is zo opgeklaard sinds het doctoraal-gedeelte van mijn studie af is. Mijn handen willen ook bevrijd.

Maar vanmorgen zaten ze weer in mijn jaszak. En mijn handen waren zo koud. Dus fietste ik op 11 april toch met handschoenen aan door de stad. Nog nooit eerder vertoond, en dit is toch al mijn 25e verjaardag.

Ik had zelfs nette schoenen aan

Zo zag ik er vanmorgen uit:

Ik was een beetje mopperig, want ik ging mondeling tentamen ademhaling doen. Mijn allerlaatste vak.

Het duurde bijna 7 jaar, maar dan heb je ook wat: www.drshannawillemijn.nl

Hoera!

Nu zie ik er blijer uit hoor.

Variatie

Na een jaar wilde ik wel eens een nieuw vriendinnetje.

Zij trouwens ook.

Van gedachten veranderd

Of: hoe een lelijk lied mooi werd

Toen ik, net terug uit Zuid-Amerika, een keer toevallig een dienst bijwoonde van de Amsterdamse Studentenekklesia was ik zo enthousiast over de mooie muziek dat ik een paar dagen later lid werd van het koor. We zingen hedendaagse religieuze muziek, vaak vierstemming, en het repertoire is enorm.

Bij dit koor ben ik verreweg de jongste. Dat vind ik leuk: na afloop ga ik de kroeg in met mensen die dubbel zo oud zijn als ik en leer zo mensen kennen die ik via vrienden nooit tegen het lijf zou lopen. Een patholoog, een gepensioneerd gevangenispredikant, een notaris, een juf, een arts voor verstandelijk gehandicapten. Mijn positie als jongste in het koor laat ik natuurlijk niet ongemerkt. Ik ben de enige met een gat in zijn schoen en doe liever iets te bijdehand dan me aan te passen aan de beheersing die blijkbaar met de leeftijd komt.

Afgelopen donderdag repeteerden we weer. Om kwart over tien zijn we toe aan het laatste lied voor komende zondag: 'Zoals een moeder zorgt'. Ik ken het nog niet en na twee maten besluit ik dat ik dit een stom lied vind. De tekst staat me niet aan, de melodie niet, de maatsoort niet, niks eigenlijk. In de kroeg bazuin ik dit vrolijk in het rond. Ik weet wel dat mijn mening deels is gebaseerd op dat ik het niet onmiddelijk kon zingen, en dat ik overdrijf, maar het bevalt me wel om iets stom te vinden. Ik heb de hele dag gestudeerd en ben in een recalcitrante bui.

Zondagochtend kom ik zoals gewoonlijk aan de late kant De Rode Hoed binnengestormd. De koorleden staan op een kluitje in de hal. Daar hoor ik dat afgelopen donderdag een koorlid is overleden. Wichert, de gevangenispredikant. Met dit nieuws achter de kiezen zingen we. Het is raar. Ik ben me erg bewust van de plek achter me die de basgroep vrij heeft gehouden voor iemand die er opeens niet meer is.

Vanochtend zongen we in de uitvaartdienst voor Wichert. Iemand van het koor vroeg speciale aandacht voor het lied 'Zoals een moeder zorgt'. Ze vertelt dat Wichert dit zo'n mooi lied vond, vooral de baspartij. Als eerbetoon zingen het tweede couplet alleen de bassen, terwijl de rest van het koor zachtjes neuriet. Ik neurie niet mee, maar luister naar de basgroep die uit volle borst zingt. Ik hoor het voor het eerst goed en denk: ik heb vorige week in mijn jeugdige overmoed te snel geoordeeld. Zo is het wel een mooi lied. Nee, het ìs mooi lied.

Slopen

Ik heb een ontzettend leuke avond gehad. Ik heb namelijk mijn videorecorder gesloopt.

Tijdens mijn verhuizing, twee maanden geleden, viel mijn videorecorder uit de overvolle auto. Hij zag er ietwat beschadigd uit maar het kon me toen weinig schelen. Dat blijkt wel uit het feit dat hij twee maanden op een plank in de kast lag en en niet werd gemist.

Wegens chronisch ruimtegebrek ging ik het ding nu toch maar eens testen: wie weet deed het ding het nog prima, en anders kon ie bij het vuilnis. Een nieuwe hoefde ik dan ook niet, tegenwoordig is mijn soap toch te vinden bij uitzendinggemist.nl

Hij ging wel aan, maar de knopjes waren onbedienbaar geworden. Ik dacht: ach, jammer, maar weg ermee. Tot ik ontdekte dat er nog een videoband in zat. En de eject-knop het niet meer deed. En op die band stonden afleveringen van onderweg naar morgen uit 2004.

Let op het interessante parcours dat de film glinsterend aflegt

Toen begon dus het slopen. Eerst geleidelijk, voorzichtig, hier en daar een schroefje los. Gaandeweg met meer geweld en ook met meer plezier. Die band zat echter muurvast in het apparaat! Ik ben meer dan een uur bezig geweest, maar toen had ik ook wat.

Een vloer bezaaid met stukjes plastic. Losse weerstandjes in mijn prullenbak. Een volledige live-uitzending van Idols achter de kiezen. En een geredde videoband.

Wachten op de oneven week

Vandaag kon ik iets doen waar ik (en ik denk sommigen met mij) al een poos op wachtte: het inschrijven voor de co-schappen. Dat mag namelijk als er nog maximaal 3 onderdelen op je cijferlijst ontbreken. Al weken was ik bezig dit te bereiken, en na mijn zoveelste bezoek aan onwillige secretariaten stond vanmiddag de score eindelijk op 3.

Hanna dus naar de betreffende balie.
'Hallo, ik wil me graag inschrijven voor mijn co-schappen'.
'Ik wil je wel vast het formulier geven, maar inschrijven kan alleen in oneven weken, op dinsdag en donderdag, van 12 tot 2 uur'.

Het overgrote deel van mijn studievertraging ligt heus aan mij. Maar dit is wel een heel sprekend voorbeeld van hoe ik in het staartje van mijn doctoraal word belemmerd door openingstijden, vergaderingen, ziekte, onbeantwoorde mailtjes, niet terug te vinden aanwezigheidslijsten en kwijtgeraakte verslagen.

Uit de krant

Winterhitte

Wessel had het op mijn voicemail over 'mijn huis is afgebrand' in plaats van simpelweg 'er was brand'.

Ik fietste naar hem toe.
Hielp met beroete spullen in tassen stoppen.
Verder kan je niet zoveel. Ja, heel erg schrikken.

Eenmaal binnen begreep ik overigens de woordkeus van mijn broertje.

Brand in de gaskachel zette 's nachts in korte tijd de boel in de fik. Ze werden vrij snel wakker van de brandlucht, maar eigenhandig blussen was er al niet meer bij.

Hij heeft een brandverzekering en veel belangrijke spullen waren gelukkig elders. Zelf had hij slechts een paar verschroeide haren, en een gezichtsuitdrukking die ik nog nooit had gezien.

Ik maakte vandaag foto's en dacht aan mijn eigen cd's en dat stopcontact op mijn mooie net geschilderde muren. En ik kocht brandmelders, want je-weet-maar-nooit. Mijn gevoel zegt dat mijn kans op brand kleiner is als mijn broertje het net heeft gehad, maar het schijnt dat toeval en pech zo niet werken.

Originele smoes

Een jongen in de trein heeft geen kaartje gekocht. Wel heeft hij een ov-kaart voor 2006. "Waar is die van 2005 dan?", vraagt de conducteur. "Weggegooid," zegt hij.

Oliedom of originele smoes?

Getekend

Ik zat in Dwaze Zaken en bekeek mijn huurcontract. Het zag er goed uit. Ik dronk warme chocolademelk met een pepernoot.

De wind is snijdend koud, maar ik ben warm van binnen.

Keuzes

Kiezen is niet mijn sterkste kant.

Een week geleden lag ik in paniek in bed: wat moest ik nou doen! Kamer nemen? Kamer niet nemen? Toch wel? Toch niet? Enfin, tegen de tijd dat ik had besloten dat twijfelen geen goede basis is voor kiezen en ik het dus maar niet moest doen, was ik al te laat om te reageren. Dag, kamer.

Daarna kreeg ik spijt. Die plek in De Pijp, dat is toch eigenlijk wel heel leuk om te wonen. Drie huisgenoten, een keuken, twee wc's en twee douches. Meer vierkante meter voor mezelf. Meer ramen dus meer licht in de kamer. En bovenal: in Amsterdam, dus weg uit Amstelveen.

Ik had mazzel, want de week erop werd weer een kamer in dat pand aangeboden. Sandra en ik gingen weer kijken en nu wist ik het zeker: hier wil ik wonen.

De oude huurder vroeg of ik wat spullen wilde overnemen. Rolgordijnen, klerenkast, vloerbedekking. Voor maar zestig euro. Ik zeg dat ik dat best wil. Dan zegt hij dat ik dan in ruil ook zijn blauwe muur moet nemen, hij heeft geen zin om die in zijn schaarse tijd nog wit te schilderen. Ik dub twee dagen en bel hem dan om te zeggen dat hij zn spullen kan houden maar dat ik gewoon een witte muur wil.

Zo krijgt de kamer al vorm. Betonnen vloer. Lelijk geschilderde vaalwitte muren. Niks voor de ramen. Oh jee. Ik moet gaan nadenken over kleuren, materialen en indeling. Het schijnt dat iedereen dat moet die verhuist. Waarom is het dan toch zo moeilijk? Ik vraag iedereen advies en besluit steeds dat ik het zelf wil bedenken.

Wat niet wegneemt dat ik advies blijf vragen. Wat moet ik op de vloer leggen? Vloerbedekking, zeil, laminaat of toch mijn rare idee van kurk?

van Amstelveen naar Amsterdam

www.studentenwoningweb.nl zegt het: ik ben eerste geworden en word uitgenodigd om de huurovereenkomst te komen tekenen.

Dat betekent dat er een hoop op stapel staat. Vloer kiezen, muren verven, kledingkast timmeren, verhuizen.

Druk! Duur! Hoera!

Oh ja zo was het

De schittering van de zon op het water op de bodem van het zwembad.

Buskruit

Op mijn hurken zit ik achter een heg. Ik doe ontzettend mijn best om door de bladeren heen te kijken. Tien meter verderop loopt degene die 'm is, en hij mag mij niet zien. Het vorige potje was ik 'm en daar heb ik nu geen zin meer in. Schuin achter me zit iemand anders. We giechelen naar elkaar.

'Buut L?! Achter die auto!'
'Ja maar je moet ook veel verder dan de pot af, het is niet eerlijk!'
'Hanna moet straks de bal wegtrappen!'

Dat doet Hanna niet, ze buut zichzelf liever op het nippertje vrij. Ze wil wel verder spelen hoor. Op de grond liggen in de straat uit haar jeugd. Zich verstoppen in hetzelfde poortje als vijftien jaar geleden. L? wil het liefste de hele middag met me buiten spelen en de andere kinderen negeren dat ik er volwassen uitzie. Gewoon spelen, tot je wordt geroepen voor het eten. Het gevoel van asfalt op je handen.

Ik heb alleen geen tijd. En mijn knieë® doen pijn van het hurken. Toch heb ik, als ik naar huis fiets, bijna spijt.

Kleine lente, kleine vreugde

De natuur eerst binnen gehaald in een potje, en nu weer mee naar buiten genomen voor de foto.

Ik werd geboren op 11 april en voel me ook een echt lente-kind. Niet zo donker als de winter, niet zo warm als de zomer, niet zo bruin als de herfst.

Welkom, lente!
Waarin alles beter wordt, het weer, de natuur, mijn humeur.
Waarin ik altijd verliefd word.
Waarin alles mooier lijkt, en het misschien wel gewoon is.

Als man gaat het beter

uit: Trouw, vrijdag 4 maart 2005

Je verkleden is de truc! Als man, dan lukt vreemdgaan wel!

Sommige mensen vinden dat we moeten toegeven aan de 'groter als'-tendens, maar het doet nog altijd pijn aan mijn oren. Het is fout! Het is groter dan!

Echter. Als mijn geliefde Trouw zo hip wordt, wie ben ik dan nog?

Punten

Ik wilde jullie een foto laten zien van de twee appelsientje-glazen die ik inmiddels heb. Die foto staat op mijn toestel, maar kan niet naar mijn computer omdat het snoertje kwijt is. Dus neem van mij aan:

Ze zijn mooi en groter dan ik had gedacht. De ene is blauw met een groen randje, de andere oranje met een paars randje. Rondom staan zijn schilderijtjes geschilderd van vrolijke jonge en oude mensen.

Eind september vertelde ik al dat ik de appelsientje-punten ging sparen omdat ik de glazen zo mooi vond. Praktisch niemand bleek het met me eens, dus dat leverde aardig wat punten op. De actie zou lopen tot eind januari. Dit is een maand verlengd, dus ik hou me nog steeds aanbevolen! Geef mij punten, dan haal ik meer glazen en mag je bij me op bezoek komen om eruit te drinken.

Fran�oise Hardy - Tr�ume

Verlangen

Ik hou heus van de winter. De warmte binnen, de kou buiten, de sneeuw, de feestdagen, ik vind alles leuk. Mensen die in januari mekkeren over de lente vind ik altijd een beetje aanstellers. Seizoenen zijn een voldrongen feit, leg je er gewoon bij neer.

Maar net. Ik gooide uitgebloeide bloemen weg. Mijn bovenlichaam slechts gekleed in een hemdje. Ik wilde eens de temperatuur buiten testen, en het zou toch maar een minuut duren.

Ik liep de brandtrap af en groette vrolijk een huisgenoot. Ik zag de bomen, het gras, voelde de wereld op mijn huid. En opeens kreeg ik een niet te omschrijven gevoel, het gevoel van de lente.

Nu kan ik niet meer wachten.

Kosheen - Wish

Semi-definitieve kleur

En vervende mevrouw, wat heb je nu nog meer geleerd?

Antwoord:
Dat één laag rood niet dekkend is, ook niet met een tussenkleur.
Dat verven leuk is, maar nu weer mooi geweest en dat ik er sterk over denk het maar zo te laten.

Fase

Een paar maanden geleden was ik het zat, mijn studie-lamlendigheid. Ik sloot mij aan bij een zogenaamde studieversnellingsgroep. In mijn agenda schrijf ik eufemistisch svg, want de naam roept reacties op. 'Studieversnelling? Ja, dat kunnen jullie wel gebruiken!' Haha. We zijn inderdaad een klasje van bij elkaar geraapte slome studeerders. Studenten met wie niks mis is behalve dat ze studievertraging hebben zonder legitieme redenen als ziekte of zwangerschap. Ze zijn doorgaans chaotisch, druk en lui.

In het klasje leert Barbara ons plannen. Op een blaadje. Barbara is cool. Ze is studentenpsycholoog en weet ons op de goede manier aan te spreken. Samen met twee collega's had ze voor alle versnellingsklantjes een nieuwjaarsborrel georganiseerd. Daar deden we aan studieversnellingshumor. Zo noemde ik motivatieproblemen een 'fase', en dat was een grapje. Een fase is namelijk iets dat vanzelf overgaat, en wij worden geacht actief iets te doen om onze problemen te overwinnen. En ik moet zeggen: dat lukt me aardig. Gelukkig nog niet perfect, want ik wil er voorlopig nog niet weggestuurd worden.

Tussenkleur

En vervende mevrouw, wat heb je nu geleerd?

Antwoord:
Dat je niet 'even' je kamer kan schilderen.

Stokjes

Ze noemen het een stokje, maar volgens mij is het een virus. Ik heb m dubbel te pakken, van Bart en van Nieske. Om ervan af te komen moet je het virus ondergaan en doorgeven. Bij deze.

1. Wat is de totale grootte aan muziekbestanden op je computer?
-14,9 GB

2. Wat is je laatst gekochte cd?
- Palomine van Bettie Serveert. Ik had voor iemand een cd gekocht rond 5 december en wilde deze terugbrengen. Dat mocht niet, maar ik mocht wel ruilen. Hoewel ik stapels cd's wil hebben kon ik op dat moment niks bedenken.
Deze cd van Bettie stond nog op mijn lange termijn-verlanglijstje dus dat was sowieso een goede koop.
De eerste cd die ik binnenkort ga kopen is Frances the Mute van The Mars Volta. Op Kink FM hebben ze een jingle met een stukje van het nummer The Widow erin, en ik begin er steeds weer van te kwijlen.

3. Wat is het laatste nummer dat je hoorde?
-Sad songs and waltzes van Cake, schilder-muziek.

4. Geef vier nummers door die je heel vaak luistert...
- Bettie Serveert - Entire races
- Tenacious D - Wonderboy
- The Mars Volta - The widow
- Ben Christophers - The spaces in between

Het zijn niet perse de geniaalste nummers die er zijn, maar ik wil(de) ze gewoon heel vaak horen. Ik heb een apart mapje voor op mijn computer, toepasselijk 'repeatliedjes' genaamd.

... of veel voor je betekenen.
- Turin Brakes - Blue hour
- Live - Mirror song
- DJ Shadow - 6 days
- Iron Maiden - Don't look to the eyes of a stranger

Van sommige weet ik niet eens waarom. Maar dit zijn nummers die nooit mogen verdwijnen.

5. Aan welke 3 personen geef jij het stokje door en waarom?
-Aan Mae, omdat ze te weinig stukjes schrijft en we elkaar kennen van de muziek.
-Aan Anton, omdat die het virus tenminste niet verder kan verspreiden.
-Aan Een dikke mevrouw, omdat ze weer terug is en ik benieuwd ben of zij één mening uit kan dragen wat betreft muziek.

Bewegen moet je leren

Voor het vak beweging heb ik actief gestudeerd.

Met een kopje thee, en muziek. Nu ken ik alle spieren van arm en been en wervelkolom.

Rechtsboven ziet u maximale elevatie van de arm in het schoudergewricht, en flexie in de elleboog en pols.
Midden-links palpatie van de arteria radialis aan de pols. Radiaal van de musculus flexor carpi radialis.
Zucht.

Of ik het tentamen, vlak voor kerstavond, ook heb gehaald blijft helaas nog even de vraag.

Drie mooie dingen

De nieuwe paarse haren

Dit is een zelfportret, misschien komt er nog een sprekender exemplaar.

Hanna kan het wel!

Bijna overdreven dat cijfer. Ik ben een beetje trots en heb mezelf beloond:

Mag ik u voorstellen: Sebedeüs Nervus Wimper Marius, kortweg Seb

Het gaat dus om de mp3-speler, de nagelknipper is voor het idee van het formaat.
Hij is mooi en klein en fijn. Klik voor meer info.

Multiculti soap

Ik vertelde het al eerder: ik kijk mijn graag ONM. Veel mensen begrijpen het niet, maar ik koester dit half uurtje ontspanning aan het einde van de dag.

Zo ook vanavond. Ilyas is co-assistent in het ziekenhuis en zijn vriendinnetje uit Turkije, Elif, is voor een paar dagen op bezoek. Zij leert Nederlands, maar als hun gesprek geanimeerd wordt schakelen ze over op Turks.

Yorin ondertitelt dat natuurlijk. Tenminste, ik dacht dat dat natuurlijk was. Net hadden ze voor mijn oog een discussie, die uitliep in een ruzie en ik verstond er geen woord van. Minutenlang. Ik keek ernaar en dacht: ik ben erg voor onze multiculturele samenleving. Maar gaat dit niet wat ver? Moet ik ook Turks leren, en niet alleen zij Nederlands?

Een paar minuten later was er weer een onverstaanbare scene. Aan het einde gaven ze elkaar een zoen. Ik denk dat ze het weer goed hebben gemaakt.

Gebroken smsje

Sms is een inferieur medium. Ik gebruik het bij gebrek aan mogelijkheid tot echt contact. Waarbij je elkaar kan zien en spreken en aanraken tegelijk. Maar soms geeft mijn telefoon me een cadeautje, om het wat leuker te maken. Gebroken smsjes! Mijn inbox snapt dan even niet dat twee halve bij elkaar horen. Het icoontje ervoor is zo mooi. En ik heb het voor altijd vastgelegd.

Skunk Anansie - Pickin on me

Vrije tijd?

Ik ben helemaal into mijn studieversnellingsgroep (info volgt), vind acute geneeskunde een relatief leuk vak en de colleges zijn, afgezien van het tijdstip (8:30), eens niet slaapverwekkend. Maar als ik, zoals vanmiddag, simpelweg vergeet om te gaan studeren, dan weet ik het ook niet meer...

Het was leuk in de bieb vanmiddag. En in de Albert Heyn. En rustigjes op mijn kamer. Totdat ik net bedacht wat ik ook had kunnen doen met mijn tijd. Hmm.

Taxi! deel 2

's Ochtends om 7 uur werd ik wakker gebeld. Erg lang sliep ik nog niet, maar dat was natuurlijk mijn eigen schuld. Het feit dat het buiten pikdonker was hielp ook mee om me het gevoel te geven dat het héél vroeg was.

Het was de taxichauffeur. Dat hij nú die en die afslag nam, en hoe hij dan verder moest rijden. Bij dat 'die en die' is het achteraf gezien misgegaan, want hij belandde heel ergens anders dan ik dacht. Het navigatiesysteem van het busje was kapot en het was nog te donker om straatnaambordjes te zien. We hebben maar opgehangen zodat hij de weg kon vragen. In die tijd kon ik snel aankleden en een boterham smeren.

Even later belde hij weer, en toen kreeg ik hem redelijk soepel Uilenstede ingeloodst. Hij hing snel op, en toen ging weer mijn telefoon: Giel vanuit de 3fm-studio. Ik wist zogenaamd niet dat de taxi er al was, dus hij zei 'kijk eens naar buiten?'. Dat deed ik, en toen reed hij net langs. Een bestelbusje met dat 3fm-logo erop. Dat was toch nog best toevallig, dus ik klonk mooi verbaasd op de radio. Ik hing op, liep naar buiten en stapte in.

De chauffeur was Bart, ook DJ bij 3fm. De weg wijzen vanuit de auto zelf is aanzienlijk makkelijker, dus soepeltjes reden we richting Utrecht. De gevreesde file was nergens te bekennen! Vreemd. We praatten een beetje over zijn werk, mijn studie en het autistenkamp van komende week. We luisterden ook steeds met een half oor naar de radio voor de filemeldingen. Onderweg werden we nog een keer gebeld door Giel, en maakten we een kort babbeltje in de uitzending. Er was niks te melden, maar zij konden daar samen toch wat van maken. Daarna bespraken ze buiten de uitzending om nog even dat het leuk zou zijn als we voor 9 uur bij Nieske arriveerden, omdat we dan net voor het einde van het programma mijn 'aankomst' konden doen.

Inderdaad: om 10 voor 9 reden we de goede straat in. Op dat moment kwamen we weer in de uitzending. Bart zei iets over een opstopping en een zijweggetje (radio maken is een kunst) en toen kreeg ik de telefoon weer. Al pratend liep ik Nieskes huis binnen. Ik vertelde dat ik de sleutel had en dat ik niet had verteld dat ik kwam, dus dat waarschijnlijk ze nog sliep . Dat klopte, ik liep binnen bij een heel slaperige en verbaasd kijkende Nieske. Eigenlijk jammer dat je dat niet kon zien.

En zo kwam ik, ondanks de staking van de NS, toch nog in Utrecht. Ik heb de hele middag gestudeerd, maar dat geeft niet, want ik was niet alleen.

Taxi! deel 1

Ik was al een week boos op de NS. Ik wil namelijk heel graag morgen naar Utrecht toe. Niet voor een kwestie van leven of dood, maar nog één nacht bij mijn vriendinnetje slapen voor ik een week vertrek leek me wel erg fijn. Ik had me al min of meer erbij neergelegd dat dit niet ging gebeuren, tot Nieske me aan de telefoon zelf op een idee bracht: mailen naar 3fm. Zij schrijven:

Moet je donderdag ergens heen, maar kun je nergens komen
omdat zowel de treinen als de bussen staken? Geen nood, 3FM rijdt
je waar je maar heen wilt met de speciale 3FM Taxi's.

Dus ik mailde deze avond naar Giel Beelen:

Mag ik morgen met de taxi van Amsterdam naar Utrecht?

Als ik ergens op de donderdag een keer naar Utrecht zou kunnen komen zou
dat echt geweldig zijn. Anders hebben we gewoon pech, niks aan te doen :)
Maar de oproep op de 3fm site kon in niet negeren!

Daar hoor ik nooit meer wat van, dacht ik. Een paar uur later zit ik in een café. Ik word gebeld door een onbekend nummer. Ik neem niet op, wil beleefd zijn tegenover mijn gezelschap. Een paar minuten later belt het nummer weer. Opeens denk ik: wie weet... en ren met mijn telefoon naar buiten. En ja hoor. Een medewerker van 3fm, of ik inderdaad morgen met de taxi mee wil. Natuurlijk! Het moet waarschijnlijk wel om 6 uur 's ochtends. Slik. Maar ik vind het zo leuk dat het kan, dat ik zeg dat het prima is. Na bevestiging van begin- en eind-adres hangen we op.

Stuiter stuiter. Morgen word ik wakker gebeld door de taxichauffeur. Ik kan vast niet slapen vannacht. Wordt vervolgd.

Hoera

Ik ben drieëntwintig-en-een-half! Mijn halfjaardag vier ik altijd alleen, want andere mensen denken dat ik een grapje maak. Niet waar! Het is feest in mijn hoofd!

Ik krijg natuurlijk cadeautjes, van mijzelf.

- de nieuwe cd van Bettie Serveert: Attagirl
Precies anderhalf jaar geleden kreeg ik van Pim de vorige cd van Bettie Serveert, Log 22. Ik vond het geweldig heb sindsdien de oudere cd's ook in mijn bezit gekregen. Dat hoeft niet met alle goede muziek, maar met sommige wel. Die moet in mijn kast. Van deze nieuwe heb ik nog niks gehoord, maar ik durf het wel aan om blind te gaan kopen. Ook wel zo spannend!
Muziek voor het eerst horen uit je cd-speler van je eigen orginele cd is toch anders dan gedownload van je computer. Mooier, echter, eigener. En met een soort sentiment van vroeger.

- 'Ogen van tijgers' van Tonke Dragt
Het is kinderboekenweek, dus dan mag ik een kinderboek. Vroeger kreeg ik dat natuurlijk van mijn ouders. Op een gegeven moment vonden ze me daar te oud voor. Dat vond ik zelf eigenlijk ook wel. Maar afgelopen jaar heb ik mezelf 'Torenhoog en mijlenbreed' cadeau gedaan omdat ik dat al zo lang wilde hebben. Dit jaar mag ik het vervolg.

Tussen Delft en Amsterdam

of: dat wist ik niet, wat dom van mij, hoeveel was het?

1. Met heel veel mensen sta ik aan het eind van de middag op het station in Delft. Op het perron is een openbaar toilet van het type: geld inwerpen, naar binnen, eruit, klaar. Vanuit dit toilet roept iemand: 'help! ik zit opgesloten! ik kan er niet uit! help!' De mensen eromheen grinniken een beetje. Eén vrouw roept tegen de dichte deur: 'er is iemand hulp halen hoor!' De man roept terug: 'ik zit opgesloten!' De vrouw weer: 'jahaa, er komt zo iemand aan!' De man: 'ok.'

De vrouw wil blijkbaar meer doen. Ze roept: 'ik ga nog een keer geld erin gooien!' Intussen grabbelt ze in haar tas. De man: 'waar ga je geld in gooien?' De vrouw: 'ooh, heb je er geen geld in gedaan? je moet er geld in gooien anders kan de deur niet open' De man: 'oh.' Het gegrinnik op het perron neemt toe.

De vrouw werpt een vijftig cent-munt in en opent de deur. De man komt naar buiten en kijkt een beetje verbaasd en beschaamd naar alle starende mensen. Hij zegt tegen de vrouw dat hij het niet wist, dat je geld moet inwerpen, en vraagt hoeveel het was. De vrouw maakt een ah-joh-laat-maar-zitten-gebaar, maar krijgt toch geld in haar handen gedrukt. Op dat moment loopt de trein binnen en verplaatst iedereen zijn aandacht naar de plekken waar de deuren misschien wel uitkomen. Iemand zegt: 'en die oen wist niet eens dat er geld in moest, hij ging gewoon naar binnen en toen kon ie er niet meer uit! hoe dom.' De man staat naast mij en kijkt nog steeds beschaamd.

Ik vergat dit incident in eerste instantie, want ik deed zelf iets ergers.

2. Het is inmiddels kwart over zes als ik in Leiden uit de trein stap. Ik heb tien minuten te besteden, en honger. Ik loop naar de stationshal en zie al snel de winkel die ik zocht. Ik besluit dat ik best een trein wil missen als ik dan nú iets lekkers te eten kan kopen. Zo'n bak met sla, het staat vast bij snel en bij dagvers en zo... ah, daar! Ik pak een bak en kijk er tevreden naar. Wandel richting uitgang. Bedenk dat mijn trein over twee minuten gaat. Rennen! Ik kan 'm misschien net halen.

En dan, haast al bij de trein, realiseer ik me opeens dat ik niet heb betaald. Ik sta stil. Kijk achterom. Niemand rent me achterna. Ik heb toch niet betaald? Hoe kan dat? Hoe laat is het? Ik ben in dubio tussen terug gaan en betalen, en mijn trein halen. Tot mijn eigen verbazing spring ik in de trein. Ik prop de sla diep in mijn tas.

Wat voel ik me slecht! Ik heb nog nooit maar een snoepje gestolen! Heb ik wel gestolen, ik bedoelde het immers niet zo? Ik ben gewoon vergeten te betalen! Oh jee, waar blijven die mannen die me in mijn kraag gaan vatten en naar het politiebureau gaan afvoeren?

Ik vind een lege plek en ga zitten. Zouden ze het zien, dat ik onbetaalde sla in mijn tas heb zitten? Ik had me er eigenlijk op verheugd deze sla in de trein te eten (dat was het hele voordeel van nu sla kopen) maar ik durf niet, ik moet wachten tot thuis.

Ik merk ook dat ik totaal geen herinnering heb van het moment dat ik de sla pakte tot het moment dat ik al rennend opeens besefte dat ik niet had betaald. Minder dan een minuut, maar weg uit mijn geheugen. Waarschijnlijk vonden mijn hersens het toen te onbelangrijk om op te slaan. Maar wat bezielde me? Ik denk dat ik zo in de supermarkt-modus was dat ik gewoon al dromend wegwandelde van het sla-schap. Zo van: dat is binnen, volgende doel. Brood, of afwasmiddel, of de trein.

De rest van de treinreis was niet fijn. Ik heb niet eens mijn tas open gedaan om mijn boek te pakken. Komende maand krijgt Unicef een paar euro extra van me.

Kopna Kopna - Like you!

Lekke band

's Middags besluit ik opeens dat ik tòch 's avonds auditie wil doen voor dat ene koor. Eerder had ik mezelf wijsgemaakt dat ik ook best eerst kon gaan kijken en dan later alsnog auditie doen. Maar nee, actie, vandaag!

Dus ik bel weer met iemand van het bestuur ("ja weer met Hanna, ik belde net ook al, en ik heb me bedacht, maak ik meer kans als ik straks al auditie kom doen?"). De iemand belt mij terug als ik net sta te pinnen in de supermarkt: om 21 uur 40 kan ik komen. Oh jee. Nou kan ik niet meer terug. De rest van de avond ben ik zenuwachtig.

Ruim op tijd vertrek ik. Als ik wegfiets vind ik mijn achterband wel erg zacht. Jawel, lek! Wat een timing. Met de tram dan maar. Maar dan kom ik te laat. En mijn telefoon ligt op mn kamer. Ik haal de telefoon, zodat ik nog kan melden dat ik te laat kom. Stress! Nou gaat het vast mis.

Op weg naar de tram zie ik de fiets van een vriend staan. Ik bel hem snel: mag ik je fiets lenen? Dat mag. In een noodvaart fiets ik naar de stad, en met een heel rood hoofd kom ik er aan, om 21 uur 39. Gelukkig mag ik een paar minuten bijkomen.

Het resultaat: een plekje op de wachtlijst. Volgende week hoor ik of ik komend seizoen mee mag zingen.

Na 30 augustus

Mijn vriendinnetje is bestuurder-af!

Ze zat in het bestuur van Biton, studentenvereniging in Utrecht. Een jaar lang stond ze in dienst van al die rare en gewone mensen. Een jaar lekker niet studeren. Een jaar aan de bar hangen, brieven schrijven, de boel besturen. En ze was het zo zat!

Al maanden geleden telde ze af, maar op een leuke manier. "Over 14 weken ben ik klaar!" En daar keek ze nog heel blij bij. De laatste weken keek ze niet meer zo blij. "Nog 1 week n 6 dagen. Nog 1 week en 5 dagen. Nog 1 week en 4 dagen".

Toch was de boel uit handen geven ook niet makkelijk. Gelukkig heb je geen keus. Ik mocht komen kijken naar de wisselings-ALV. Het was mooi om de bestuurders hun afscheidsredes te horen voorlezen en de daadwerkelijke wisseling te zien. Al was Biton niet mijn vereniging en ben ik er niet heel vaak geweest, toch hoorde ik natuurlijk veel van wat er gebeurde. En nu is het klaar. Nieske heeft gisteravond gelijk kennis gemaakt met het fenomeen oud-bestuurders-maatje. Meer sterke drank voor hetzelfde geld, en dat heeft ze geweten.

Nu is het tijdperk na 30 augustus aangebroken. Vanaf vandaag is ze weer van zichzelf in plaats van van Biton, en daar zal ze van genieten. En ik ook!

Ziek

Ik was ziek. Vier dagen lang lag ik met koorts op bed. Niet steeds natuurlijk. Zo nu en dan wandelde ik naar de wc, naar de keuken, naar het bed van mijn ouders met tv, naar mijn zieke broertje, naar de woonkamer. Tochtjes die ik op mijn eigen kamer in Amstelveen nooit had kunnen maken, dus ik was blij dat ik in Utrecht was.

Koorts dus. Dat was lang geleden. Ik had geen warm voorhoofd, dus ik nam aan dat het wel meeviel. Toch maar eens temperaturen. 39 graden? Oh. Ik heb geleerd dat mijn temperatuur niet in mijn voorhoofd zit. Wel op alle andere plekken trouwens. Vreemde, niet te beschrijven scheuten door je lichaam die een beetje voelen als duizelingen. Meer kon ik er niet van maken. Toen het gister langzaam verdween vond ik het bijna jammer. Vandaag ben ik haast vergeten hoe het voelde. Gezond zijn voelt gelukkig veel normaler.

Simon en ik hadden keelontsteking. Dus niet een beetje keelpijn he. Veel keelpijn! En veel hoofdpijn. Tjee wat vonden we onszelf zielig. Maar dat mag als je ziek bent. Nu hebben we gewoon nog een beetje keelpijn. Niks aan de hand.

Eigenlijk had ik geen betere week uit kunnen zoeken om ziek te zijn. Een soort vakantieweek waarin ik niks had gepland. Ik was wel leuke dingen van plan, maar hoefde haast niks af te zeggen. Geen concrete teleurstellingen dus. Geen studievertraging. Geen boze werkgevers. Geen gemiste orkestrepetities.

Het is best goed om na jaren ziek te zijn als je jezelf zo gezond waant dat je bijna niet snapt dat andere mensen vaker ziek worden. Ik dacht al dat ik een geweldig werkend immuumsysteem had dat onfeilbaar was. Mooi niet dus, want dit stomme virus maakte mij ziek en heel veel mensen om mij heen niet. Lang leve de ongrijpbaarheden van het menselijk lichaam.

Oorlog in de verte

Vorig weekend liep ik over het Neude in Utrecht. Het regende een beetje en ik had niet echt iets te doen. Mijn oog viel deze twee containers.

(voor de kritische lezer: andere achtergrond ja, hier staan dezelfde containers in Almere)

Artsen zonder grenzen. Oh, leden werven zeker. Ik twijfelde.
'Ja maar ik ben een student en ik heb geen geld!' zei de Hanna die naar huis wilde.
'Je hebt geld zat. Zeker vergeleken bij sommige anderen. En je hebt niks te doen. Ga kijken'
'Maar kan ik het helpen dat zij het slecht hebben?'
'Wie weet. Ga kijken, egoïst, met je gratis uitgedeelde fruitdrank in je tas'

Ik ga kijken. "Hallo, wat is dit?" vraag ik aan de mensen achter het kraampje. Ze zeggen dat het een tentoonstelling is om aandacht te vragen voor vergeten oorlogsgebieden. Ik zeg dat ik wel even de tijd heb om me daarin te verdiepen. Het regent toch. Zie ik gelijk mijn problemen in perspectief, denk ik er achteraan.
Ik loop de containers binnen. Op een schermpje kijk ik naar verhalen over mensen in Burundi. Achtergrondinfo. Nieuwsbericht. Ik klik moedig op het eerste verhaal. Een vrouw met een kind op de vlucht En op het tweede verhaal, en het derde. Er gaat een onoriginele gedachte door me heen: ik ben blij dat ik hier leef en niet in Burundi. Tegelijkertijd kan ik me ook niet voorstellen dat ik daar leef. Ik ben te westers, te geëmancipeerd, te wit om mezelf als inwoner van zo'n land in Afrika te kunnen voorstellen.

Ik klik op een ander land: Tsjetsjenië. Dat voelt al dichterbij. Het gaat over de psychische problemen die mensen hebben door een oorlog. Ze hebben hulp nodig die er niet is. AZG herbouwt ergens een ziekenhuis om deze mensen op te vangen.

Na Tsjetsjenië klik ik nog op Somalië. Wat was daar ook alweer? Ik ben het al bijna vergeten. Oorlog sinds 1991. Clans die elkaar bestrijden, geen regering, veel mensen op de vlucht, slechte gezondheidszorg. Ik geloof niet dat ik hier de filmpjes ook nog van wil zien. Ik loop weer naar buiten.

Bij het kraampje neem ik een beetje gelaten de bijbehorende folder aan. "Je was lang binnen, wat vond je ervan," vraagt iemand. Ik denk: ik ben onder de indruk, wie zou dat niet zijn. En tegelijk weet ik dat ik het misschien morgen wel weer vergeten ben. Hee, was dat niet de boodschap? Dat we het niet moeten vergeten. "Ik wil wel wat doen, maar ik weet niet wat," zeg ik. Geld geven lijkt te makkelijk, en actie organiseren lijkt me stom. Deel de boodschap, is een andere optie in de folder. "Ik schrijf wel een stukje," mompel ik. "Oh, waarvoor?" vraagt een medewerker. "Op mn site, maar dat lezen niet zoveel mensen hoor," antwoord ik. "Toch is het een goed idee, je bereikt altijd weer iemand. Wat is trouwens het adres?"

Ik geef het, als stok-achter-de-deur. En toen werd ik ziek, en vergat het inderdaad. En nu vertel ik het toch aan jullie. Die containers trekken nog maanden door het land, zegt de bijbehorende site. Ga kijken en doe ermee wat je wil. Ik denk wel dat ik geld wil geven aan mensen die een onvergelijkbaar leven hebben en er haast niks aan kunnen doen.

The fool on the hill

Ik heb net boodschappen gedaan op het Gelderlandplein in Amsterdam. Ik fiets de weg naar huis die ik al honderden keren heb afgelegd en maak het leuk door liedjes te zingen. Het enige dat ik kan bedenken is 'Lady Madonna' van de Beatles. Stom liedje. Ik ken de tekst ook niet. Ken ik leuke liedjes van de Beatles? Oh ja, the fool on the hill. De tekst zat nog ergens diep achter in mijn hoofd, dus vrolijk zingend fiets ik verder.

"Day after day, alone on the hill
The man with the foolish grin is keeping perfectly still
But nobody wants to know him
They can see that he's just a fool
As he never gives an answer
But the fool on the hill
Sees the sun going down
And the eyes in his head
See the world spinning around"

Verder weet ik het ook niet, dus ik voeg er wat tralala aan toe. Ik nader de kalfjeslaan. Mooi groen is het hier, mooi is de hele wereld die die fool steeds bekijkt. Tralala. Op een bankje zitten twee tienermeisjes. Ze kijken verbaasd op en besluiten me dan uit te gaan lachen. Hahaha! Met nawijzende vinger. Er is niemand om te kijken waar ze op wijzen, dus nuttig is het niet. Ik laat mijn humeur lekker niet verpesten. Maar weet opeens ook niks meer te zingen.

Wie een leuke zondagmiddag wil:

Zondagmiddag om half 3 is het UBE-concert in Utrecht!

Het was ontzettend leuk donderdag, al zeg ik het zelf. Kom luisteren!

edit: dit is allang geweest he. als je nu nog een leuke zondagmiddag wil zorg je er maar zelf voor!

Goede keus

Ik koop met even veel gemak een Zij aan zij als een Viva. Blaadjes lezen is namelijk leuk, vooral in de trein of op vakantie. Ik kan er alleen nog niet zo goed aan wennen dat sommige verkopers op de Zij aan zij toch anders reageren dan op alle andere vrouwenbladen die ik in mijn leven kocht.

AKO Gelderlandplein Amsterdam, maanden geleden. De vrouw achter de kassa keek me aan alsof ze me enorm dapper vond, en zei "zal ik het maar in een tasje doen?". Ze had de plastic zak al in haar handen om snel het blad uit ieders zicht te krijgen. "Nee hoor, het gaat zo wel mee," antwoordde ik en liep met het blad in mn handen de winkel uit.

Station Duivendrecht, vanmiddag. Ik sta te wachten op een vertraagde trein. Snel de AKO in, mijn blik valt op een Zij aan zij die ik wel wil lezen, hup in de rij. De persoon voor mij krijgt geen commentaar, maar na een blik op mijn blad zegt de verkoper grijnzend: "Goede keus hoor!" "Ehm, ik ben blij dat je het ermee eens bent," mompel ik. En intussen denk ik vooral: waar bemoeit die man zich mee?

Nada Surf - Hyperspace

Nieuwe schoenen

Fuck for favour

Vrijdagavond. Ik zit op een terras in Utrecht. Naast me zitten een man en een jongen van een jaar of twaalf. Vader en zoon, of een moderne variant daarvan. Ze praten over een vrouw die ze allebei kennen. De man heeft haar geholepn met geldproblemen.

"... maar daarna is het ook mooi geweest en dan bekijkt ze het maar," zegt de man. De jongen antwoordt: "Maar waarom hielp je haar dan? Fuck for favour?" Ze lachen allebei. "Het was in ieder geval wel erg lekker, haha!" zegt de man. "Ja, dat hoorde ik ja." "Oh, jij lag in de kamer ernaast natuurlijk." "Ja joh," lacht de jongen en geeft de man een stomp. Samen grinniken ze er een beetje om.

Even later herhaal ik deze dialoog tegen de vriendin met wie ik op stap ben. Ik zeg dat het vast de vader is, maar zij denkt van niet. "Zo práát je toch niet tegen je eigen kind," beweert zij. Ik mag het hopen.

Europa, best saai

Ik heb vanmorgen voor mn werk braaf gestemd. PvdA, de stemwijzer bevestigde gelukkig mijn idee.

De afgelopen dagen riep ik om me heen 'wel gaan stemmen he! wees blij dat je mag, het gaat over ons, blablabla'. En net keek ik het nieuws: ietsje meer opkomst dan vorige keer, maar nog steeds maar een minderheid van de kiesgerechtigden. Wat zeggen mensen die worden ondervraagd door het NOS-journaal?

- Ik doe niet zo aan politiek
- Als ik wist op wie ik moest stemmen zou ik wel gaan
- Ik heb geen zin, ik ga lekker naar Marco Borsato
- Het interesseert me geen fuck

Duidelijk toch? En hoe ongelijk kan je ze geven? Hoeveel maakt het nou echt uit, ons ene stemmetje, dat handjevol afgevaardigden in Europa? Ik herkende me nog het meest in de opmerking van een 'kenner': dat alle Nederlanders in de EU straks toch wel voor Nederland opkomen. Dus dat het vast niet zoveel uitmaakt wie we erheen sturen.

En toch vind ik dat mensen moeten. U heeft nog ruim een half uur!

Vondelpark

Gister deed ik hetzelfde als heel veel andere Amsterdamse mensen: picknicken in het Vondelpark.

De allerergste hitte was weg. We dronken rosé en aten stokbrood met salade. Naast ons zat een baby met zijn ouders op een kleed. Een vrouw kwam langs op met overvolle fietstassen: 'Lekkere Surinaamse koekjes te koop!'. Forest Gump rende langs. Klasjes stuntelden op skates om de neergezette pionnen.

En ik lag daar en wilde dat ik al vakantie had en dat het heel lang duurde.

Alles voor de wetenschap

Met mijn laatste hapje avondeten nog in mn mond spring ik op mn fiets op weg naar het ziekenhuis. Via de kelder en een bruggetje vind ik mijn weg naar het uitgestorven stafgebouw. Daar zit mijn stagebegeleidster, gynaecoloog, op haar kamertje te werken in een chaos van papieren en patiëntgegevens. Ze zet koffie en we gaan aan de slag.

'Ottenkamp, een vier zeven acht
Dijkstra, negen twee negen
Albaret, twee drie drie nul
Uscal Oman, drie vijf vijf zes' *

Terwijl zij deze gegevens opdreunt uit overvolle mappen, typ ik de getallen in bij de goede naam in excel. Op een laptop, met zo'n ingebouwde muis die je moet aaien en géén numeriek toetsenbord. Dus mijn linkerhand vliegt over de cijfers die netjes op een rijtje boven de letters staan, en mijn rechterhand drukt steeds op pijltje-naar-boven. Zo doen we 200 mensen per map. Daarna adempauze. Pff. Koffie pakken. Nieuwe map pakken. Praatje over Schier.

Dan weer inkomen in de nieuwe map. De eerste paar gaan altijd moeizamer, ik moet weer leren mijn gedachten uit te zetten en in rap tempo de getallen in te typen. Eén gedachte aan iets anders (hoe laat zou het zijn, waar heb ik die naam eerder gehoord, hee 'een een nul vier' is mijn verjaardag) maakt dat ik de getallen niet gelijk intyp en acuut vergeet.

Soms worden de getallen opeens mensen:
'Salomon. Negen.'
'Oei.'
'Ja, maar dat is geen Down toch?'
'Nee, trisomie 22'
'De NT is 5,2'
'Jeetje. Is die afgebroken?'
'Nee, het werd een IUVD' **

Zes mappen doen we. Daarna maken we een afspraak voor volgende week. Gewoon overdag. Dan gaan we rekenen met onze duizenden getallen en aan de hand daarvan een wetenschappelijk artikel schrijven. Zij houdt binnenkort een praatje op een internationaal congres over dit onderzoek. Ik krijg twaalf (oude) studiepunten. We onderzoeken iets nieuws en komen met bewijs. Het ontzettend domme werk hebben we ervoor over. Alles voor de wetenschap.

*Patiëntnamen, getallen en dialogen zijn uiteraard fictief.

**Vertaling:
'Het risico op een kind met het Downsyndroom bij deze zwangerschap van mevrouw Solomon is, op basis van de zgn. nekplooimeting, 1 op 9'
'Oei'
'Dit ongeboren kind had toch geen Downsyndroom?'
'Nee, uit de vlokkentest bleek dat het kind een chromosoom 22 extra in zijn/haar lichaamscellen had'
'De nekplooi was tijdens de echoscopie 5,2 mm dik'
'Jeetje, dat is veel. Is de zwangerschap afgebroken dmv een abortus?
'Nee, het kind is overleden in de buik '

Elton John - I guess that's why they call it the blues

Bloed geven

Bloed geven is goed, het kost niks, en de mensen zijn er ontzettend blij mee. Om de een of andere reden realiseren niet genoeg mensen zich dat en is de landelijke bloedvoorraad de laatste maanden erg geslonken. Daarom nam ik vandaag iemand mee naar de bloedbank om een foto te maken voor bij dit promostukje.

Dat ben ik terwijl er een halve liter bloed wordt afgetapt. Onder mijn arm zie je het zakje liggen waar het bloed heen wordt gevoerd. Ik knijp intussen in de wereldbol om het bloed goed te laten doorstromen.

Dat ziet er leuk uit he? Is het ook. Het bloed geven zelf was binnen 10 minuten klaar en had na afloop nergens last van. Ik kreeg zelfs een speldje, omdat ik voor de tiende keer was. En heel veel eten en drinken en aandacht. Leuk! Doen!

Sigur Ros - Flugufrelsarinn

Nieuw haar

Mijn haar is saai, van zichzelf dan. Daarom verf ik het al jaren. Eerst eindeloos met henna, want dat is rood en goedkoop en het schijnt nog goed te zijn voor je haar ook. Een half jaar geleden liet ik het bij de kapper heel radicaal paars verven. Leuk maar het verdween ook wel weer snel, omdat paars/rood een kleur is die snel uit je haar valt (? zei de kapper). Dus een paar maanden later verfde ik mijn haar weer rood/paars. Ben er nooit achtergekomen wat het precies was, maar uitgegroeid zag het er zo uit:

Dus daar hebben we van de week weer wat aan gedaan. Vanmiddag werd het ook nog opgestoken en op de foto gezet. Voor als het er over een poosje weer uit is gevallen. Ik vind het best mooi eigenlijk.

Blake Hazard - Trust

Badkamerladenblok

Ik woon inmiddels ruim vier jaar op mijn kamer en ik vermoed dat ik in al die jaren maar één keer eerder het ladenblokje in mijn badkamer schoon heb gemaakt.

Ik vond er dingen die je eigenlijk niet wil vinden, maar die ook wel weer grappig zijn: ingedroogde nagellak, heel heel erg veel proefmonsterdingen, een ring van de markt, drie flessen zonnebrand en vijfentwintig lege pilstrips. Ik heb ze geteld. En al deze troep weggegooid.

Wat nu op mijn bed ligt pas in een enkel laatje maar de rest komt vast ook weer vol. De onderdelen van het ladenblok liggen te drogen in mijn badkamer na een zeer grondige poetspartij en ik heb het warm. Wel een leuk scrabble-woord, badkamerladenblok.

Daar is ie weer!

Ik zal niet klagen over het feit dat zijn vliegtuig twee uur vertraging had en dat niet gewoon werd vermeld op teletekst. Je kan heel lekker bij Schiphol in de schaduw zitten en (eventueel) vliegtuigjes kijken. En met zn vijven in de auto geperst over Balkenende en Kerry praten is het wachten best waard.

Helemaal rood van de zon in Equador en met verschrikkelijk veel bagage van een jaar studeren in Amerika. Jee, mijn kleine broertje is er weer!

Mag ik u wat vragen?

Ik ben een egoïstisch meisje. Ik geef mezelf graag het lekkerste eten, als een huisgenoot vraagt of ie zn mail bij mij mag lezen vind ik dat irritant en ik kijk liever onderwegnaarmorgen dan dat ik me het leed van de wereld aantrek.

Ik ben ook een lui meisje. Mijn studievertraging is inmiddels opgelopen tot een jaar en dat komt heus niet door een vreselijke ziekte of een overleden familielid. Mijn vloer kijkt verbaasd op van de sporadisch langskomende stofzuiger en nee, het Engelandverslag is nog steeds niet af.

Maar vanmorgen werd ik vrolijk wakker. Ik feliciteerde mijn opa telefonisch met zijn tachtigste verjaardag en stapte in de bus naar het station. Een halte later stapte een oud echtpaar in. De man had een zitplek bereikt voor de bus ging rijden, maar de vrouw stond nog in het gangpad te wankelen. De greep zich vast een een stang. Ik schoot op: "Kan ik u helpen?" Ze zei dat het aardig aangeboden was, maar dat ze er niet aan dacht te gaan lopen voor de bus weer stilstond.

Dat was pas bij de volgende halte. Er stapte een oudere man in. Hij keek aarzelend naar de vrije plaats naast mij. "Komt u maar zitten hoor," zei ik. Dat deed hij. Hij zei dat hij de stoelen in deze nieuwe bussen maar hard vond. Ik beaamde dat en zo keuvelden we een beetje door. Hij zei dat er ook al minder stoelen waren in deze nieuwe bussen. Ik wierp tegen dat ze wel milieuvriendelijker schenen te zijn, maar dat vond hij duidelijk geen argument.

Vervolgens keek hij geïntrigeerd naar mijn snel smsende duim. "Dat kan vast niet met mijn dikke vingers. Die toetsen zijn zo klein!" "Jawel hoor, het is een kwestie van oefenen. U zou het eens moeten proberen." Mijn verhaal over hoe fijn het is dat je mensen een smsje kan sturen als je ze even iets wil zeggen ('ik ben te laat maar kom eraan' of 'ik denk aan je en tot snel') hield ik maar voor me. Waarschijnlijk zou alleen al het idee van smsen zijn verstand te boven gaan. Op het Vredenburg stapte hij uit. Ik wenste hem nog een goede reis en hij groette terug met een blij gezicht. Hoe makkelijk kan je mensen soms blij maken. Een praatje in de bus in plaats van lezen in mijn boek bijvoorbeeld.

Ik liep naar perron 5 en 7 waar natuurlijk net een trein weg is. Geeft niks. Ik ging op een bankje zitten om alsnog in mijn boek te lezen. Als de trein binnenloopt sta ik op. Dan komt iemand op mij afgelopen. "Mag ik u wat vragen?" "Nee, liever niet," is mijn automatische antwoord. "Heeft u misschien wat kleingeld over voor een slaapplaats vannacht?" vraagt hij toch. "Nee sorry, ik moet met deze trein mee," zeg ik, en stap in.

Terwijl ik instap vraag ik me af waarom mijn medemenselijkheid van deze ochtend van zo'n korte duur is. Waarom gaf ik die man geen euro? Ik kan het best missen en ik slaap zelf vannacht heerlijk in een warm bed. Omdat ik heb geleerd dat je deze mensen niet helpt door ze direct geld te geven, zegt een andere stem in mij. Je kan beter aan organisaties geven die daklozen helpen. Maar ja jeetje, er zijn genoeg mensen die wel hun portemonnee trekken en een euro geven. Misschien koopt hij er een frietje van. Mag ook van mij. Of bier, nou ja, als je daar echt zin in hebt zo midden op de dag... En ik ben toch echt te lui om zo'n organisatie op te zoeken, laat staan een giro uit te schrijven èn te posten. Dus geef ik de volgende keer zo'n dakloze wel of geen geld? Ik weet niet wat beter is.

Thuis-bioscoop

Ik lig in bed en kijk naar de film die buiten wordt vertoond. Het beeld is afgeschermd door de gordijnen, het plafond van mijn balkon en het dekbed dat ik met mijn knieën zó omhoog houd dat er precies een vierkant scherm over blijft. De wind maakt de film: hij waait de boom alle kanten op.

Radiohead - Pulk/pull revolving doors

Nep-Maxima

Tijdens het spoelen van de video kijk ik naar Lijn 4. De gastpresentator is vandaag Maxima.

Ze komt binnenlopen en na een halve minuut blijkt het niet Maxima zelf te zijn, maar haar meest ingezette look-alike. Ik ben geschokt! Als Maxima lintjes doorknipt, is ze het soms dus niet zelf. Ben ik naief of zijn zij gemeen? We worden gewoon voorgelogen!

Bijles

'Als jij straks op Schiermonnikoog bent en er is niet alleen geen internetcafe maar ook geen water, wat gebeurt er dan met je ADH-secretie?'
'Die stijgt'
'Zou ik ook zeggen. Maar waarom?'
'Oh. Nou, want het effectief circulerend volume daalt, dus RAAS wordt geactiveerd, dus angiotensine 2, daardoor komt ADH.'
'En als je nou spierpijn hebt van het fietsen en je neemt ook nog een paracetamolletje?'
'Dan remt dat de synthese van prostaglandines, dus de vasoconstrictie van de afferente arteriolen wordt niet geremd, dus gaat de glomerulaire filtratie achteruit.'
'Ja precies. Heel goed'.

Dat ben ik in gesprek met onze fysiologie-docent over regulatiemechanismen in de nier. Samen met vijf andere meisjes krijg ik hulp met het studeren. Soms krijgt iemand een complimentje, en als niemand een idee heeft over het antwoord op een vraag legt hij het geduldig voor de zoveelste keer uit. We bespreken een oud tentamen en gaandeweg komen een heleboel moeilijkheden langs. Want je mag dan wel denken dat je nieren 'gewoon je bloed zuiveren en urine maken', zo simpel is het dus niet. Maar stiekem wel heel leuk. Nu maar hopen dat er op Schiermonnikoog wel water is, en dat ik er braaf verder studeer.

Roze gebloemde jurk

Twee jaar geleden meldde ik me al aan op schoolbank.nl, want ik was er natuurlijk vroeg bij. Echt handig was dat niet want tja, dan sta je daar in je eentje van je eindexamenjaar. Maar inmiddels praten allemaal mensen om mij heen erover en ging ik weer eens kijken.

Zowel bij mijn middelbare school als mijn basisschool staan nu een hele hoop namen. Bij die namen komen gelijk verhalen boven, van ergens ver in mijn hoofd. Dat geldt vooral voor de basisschool: de jenaplanschool Cleophas in Utrecht.

Iemand zette de klassefoto van toen ik in groep 3 zat online. Ik ben dat meisje zo'n beetje rechtsonder. Met een roze gebloemde jurk. Mooi vond ik die.

Middenbouwgroep 'de wigwam' van juffrouw Marian. Ik denk dat ze geen achternaam had. Ze kreeg een keer Pfeiffer, wat mij in de oren klonk als een vreselijke ziekte, want ze kwam weken niet op school. Ik vond het zielig want haar man was ook al dood. Van hem had ze een armband om en een jongen had die een keer kapot getrokken toen ze ruzie hadden voor het gymlokaal. We gingen er gewoon met de hele klas in een kleedruimte en na afloop wasten we alleen onze voeten. Daarna was het pauze en gingen Sanne en ik de mountain bikes tellen op het schoolplein. Want dat was echt de beste fiets.

Air - Surfing on a rocket