Halverwege (ik wel)

De regentijd lijkt al lang geleden. Misschien is dat ook wel zo - ik ben het gevoel voor de dagen langzaam aan het kwijtraken. Ik dwing mezelf iedere middag, na het inchecken en douchen en kleren wassen, om mijn reisdagboek bij te werken. Op die manier kan ik soms terugzoeken wanneer iets was. Maar los daarvan rijgen de kilometers zich aaneen tot een lang snoer waarvan de chronologie er steeds minder toe doet.

Het is avond en ik ben moe, lopen in de volle zon kost minstens zoveel energie als door de regen. De ene dag gaat 30 km fluitend voorbij en de andere strompel ik me door 20. Af en toe schieten dan de 40 km door mijn hoofd die ik ga lopen tijdens de Nacht van de Vluchteling. 40 km achter elkaar! Ik moet er nog steeds niet aan denken. Natuurlijk, dan heb ik die 10 kilo niet op m'n rug, en wel drie vrienden om me heen, en ik denk dat de meeste deelnemers niet zo serieus hebben ingelopen als ik. Maar toch. Het is dan nacht, en het is ver. Dat het afzien wordt moet natuurlijk een extra reden zijn om ons te sponsoren (klik hier). Al het geld gaat rechtstreeks naar Stichting Vluchteling en die gaan er zoveel mogelijk vluchtelingen in Syrië mee helpen.

Er is geen mooi verhaal over te vertellen. Niemand garandeert dat dat geld goed terecht komt. Niemand weet wanneer die ellende ophoudt en ik kan hier geen afgerond stukje van maken.

'In Nederland is het heerlijk lenteweer. Bij jou ook?'

Ik wil iets vertellen over lopen door de regen. Aangezien ik daar inmiddels meerdere dagen ervaring mee heb opgedaan, leek het me wel zo vriendelijk die ervaring te delen.

Allereerst moet je een aantal extra kledingstukken aan. Een regenjas, een beschermhoes over je tas, een poncho en een regenbroek. Dat mag dubbelop lijken, en dat is het ook wel letterlijk gezien, maar met minder artikelen worden je kleren gegarandeerd eerder nat. Hierbij doel ik zowel op de kleren die je aanhebt als het andere set in je tas. De timing van het aantrekken is lastig, want te vroeg is onnodig minder lekker lopen maar te laat is alles nat. Vervolgens wordt het soms even droog. Dan kan de poncho weer uit maar pas op, afhankelijk van het model krijg je 'm zonder hulp nooit meer aan omdat alles aan elkaar plakt.
Overigens, als het de hele dag regent wordt alles toch nat, ondanks alle voorzorgsmaatregelen. Want regenkleding is maar tot een bepaalde grens waterdicht. En je zweet, en dat kan door je toffe semidoorlaatbare sportkleding van je lichaam af, maar daarna slaat het neer aan de binnenkant van al dat plastic. Om aldaar lekker te gaan broeien.

Dan de weg. Die is op zo'n tocht vaak een aangename landweg, maar onder invloed van regen wordt het in een gunstig geval een modderpoel (levert wel extra gewicht op aan je schoenen) en in een minder gunstig geval een grote plas water. Of een riviertje. In ieder geval had ik vanmiddag het gevoel dat ik een spelletje apenkooi aan het doen was, je weet wel, heen en weer springend je verplaatsen door het gymlokaal zonder de vloer te raken. Ook niet bevorderlijk voor het tempo, trouwens.

Pauzeren, ook zoiets. Normaal ga ik af en toe ergens zitten, om te eten of drinken of plassen of een steentje uit m'n schoen te halen of gewoon, even rondkijken en uitrusten. In de regen een stuk minder leuk. Ik ben wel dankbaar voor bushokjes en cafés.

Maar het ergste is eigenlijk dat je je in de regen afsluit van de wereld, in plaats van te genieten. Als het niet regent kijk ik om me heen, luister, ruik, maak foto's en adem diep. Nu verschans ik me juist in mijn capuchon en wil het buiten buiten houden. Daarvoor hoef je eigenlijk je huis niet uit...

Ik heb ook mijn best gedaan om een aantal voordelen te verzinnen. Hier zijn ze: je kan met poncho aan plassen langs de weg omdat toch niemand er wat van ziet, en je verbrandt niet. Dat was het.