Tussen Burgos en León

Ze noemen het ook wel de Meseta, of de Spaanse Hoogvlakte. In mijn reisgidsje staat dat sommige pelgrims tussen de grote steden Burgos en León de bus nemen omdat dit gebied bekend staat om zijn eentonigheid, en dat is natuurlijk saai.

Ik vind er niks saais aan en eentonig is het ook niet. Vlak, dat wel. En koud als de wind flink waait. Maar elke dag, elke uur, elke minuut ziet er anders uit. Omdat je je lopend verplaatst ten opzichte van je omgeving.
Vervelen doe ik me niet. Nadenken des te meer. De zes dagen dit ik op de Meseta loop, luister ik geen muziek of luisterboek. Om er zo veel mogelijk van mee te krijgen.

Morgen denk ik León te bereiken. Vanaf daar is nog zo´n twee weken naar Santiago. Een raar idee. In Burgos was ik ongeveer op de helft van mijn tocht. Echt besef van de dagen heb ik niet, maar in mijn reisdagboek zie ik de tijd voorbij gaan en de kilometers optellen. Hoever je nog precies moet is altijd een grote vraag. Iedere provincie of gids lijkt zijn eigen telling aan te houden. Gisteren vertelde de pijl naast een bar me ´nog 315 km´ en even verder op stond op een ander bord 380. Als ik er ben, dan is het 0. En tot die tijd vlegt de ene kilometer voorbij en de andere duurt een eeuwigheid.

Ik heb steeds minder te zeggen.

Why are you walking?

We vragen het vaak aan elkaar, waarom we hier zijn.

Ik vroeg het net aan de jongen met wie ik hier in Grañón in de herberg verblijf. Hij vertelde dat hij heeft gestudeerd maar al maanden geen baan kan vinden, en dat zijn grootouders hem op hun kosten hierheen hebben gestuurd, om na te denken over hoe verder.

De meeste mensen zeggen hier te zijn vanwege de ontmoetingen. Omdat de mensen zo divers zijn en iedereen een verhaal heeft dat de moeite van het horen waard is en dat al die verhalen je leven veranderen. Geef de gemiddelde pelgrim een beetje wijn, en hij begint te praten over hoe fantastisch het is dat iedereen hier is met een andere reden maar eigenlijk toch dezelfde en dat de camino antwoord geeft op al je vragen en je doet beseffen wat je vragen zijn en hoe wonderlijk de stroom is die dagelijks over dit pad trekt, dag na dag, jaar na jaar.

Meer dan ik had gedacht, zijn mensen hier vanwege het religieuze karakter van de camino. Dat leidt tot interessante ontmoetingen, bijvoorbeeld met de twee Amerikaanse jongens van begin twintig die wilde tienerjaren beleefden, toen het leger ingingen en daarna opeens het licht zagen en besloten om priester te worden. Met geestelijken en een headmaster van een katholieke jongensschool in Nieuw Zeeland en verdwaalde atheïsten die niet wisten waar ze aan begonnen.

Waarom loop ik? Het doet me denken aan de vraag op het aanmeldingsformulier van het Nederlands Genootschap van Sint Jacob, dat ik invulde om een credential (pelgrimspas cq stempelkaart) te verkrijgen. De keuzes waren: religieus, spiritueel, cultureel, sportief, anders. Ik heb alles aangevinkt. De medewerker vond het goed, maar gaf me wel het advies om in Santiago de eerste of tweede te kiezen, want dan zou ik een mooier getuigschrift ontvangen.

Soms antwoord ik 'omdat ik 5 jaar geleden begonnen ben en het nou wel eens af wilde maken'. Soms dat dit me het ideale moment leek voor een lange reis. Dat ik 3 jaar lang gebonden was aan de regels van mijn opleiding en ik nu weer mijn eigen tijd kan indelen. Dat lopen, en speciaal zo lang lopen, me tot mezelf laat komen.

Als het warm is en mijn voeten doen pijn, vraag ik het mezelf weer. Waarom? Omdat ik nu eenmaal begonnen ben, en afmaken is niet mijn sterkste eigenschap maar dit ga ik tot het einde volhouden.

Omdat het ergens juist zo makkelijk is, alleen maar je ene voet voor je andere zetten, tot je moe bent en ergens langs de kant 'albergue' staat zodat je kan eten en slapen en dan weer verder lopen.

Omdat het verslavend is. Verder, meer, en zo mooi en elke dag anders.
Omdat het me laat nadenken over de verslavende dingen van thuis. De non-stop beschikbaarheid van internet bijvoorbeeld.

Omdat het zo'n genoegen is om je lichaam sterker te voelen worden. Loopconditie krijg je snel, na een week al. Mijn benen voelen sterker, mijn rug, mijn schouders. Als ik straks thuis ben en stop zal het verdwijnen, maar nu is het er en ik hoef geen nachten van 10 uur meer te maken om weer verder te kunnen.

Vandaag liep ik langs de tekst hierboven, en even had ik geen idee waarom. Ik kon het niet bedenken. Al liep ik heerlijk, ik had geen spijt, ik was precies waar ik wilde zijn.
Vandaag is die tevredenheid genoeg antwoord.

Jarig in Spanje

Er zijn goede en slechte dagen. Zowel qua lopen als qua andere zaken. Het lijkt erop, dat die twee zaken wel met elkaar te maken hebben: ik loop lang, het landschap is mooi, ik voel me goed zijn drie dingen die bij elkaar horen maar wat oorzaak is en wat gevolg, dat snap ik niet altijd.

11 april was gelukkig een goede dag. Ik liep met plezier 30 kilometer, het weer was mooi en vooral het landschap was prachtig.

De dag begon me wel te vroeg. De hospitalero deed om 6 uur het licht en de muziek aan. Ik ben nog stug een half uur blijven liggen en kwam toen als allerlaatste overeind. Maar eenmaal onderweg kwam het goed.

Ik kreeg veel cadeaus:

Het laatste deel van 'Brief voor de koning' van Tonke Dragt als luisterboek

Zomaar een losse klaproos

Een verjaardagsdiner bestaande uit drie gangen, gegeten met acht nationaliteiten

En een verjaardagstaart! Gemaakt door een medepelgrim, zonder mixer, in de oven van de eigenaresse van de herberg, die zoiets in 9 jaar nog nooit had meegemaakt. Hij was echt heerlijk.

De vele flessen wijn die waren meegebracht maakten de volgende dag wat minder flitsend, maar dat was het waard. Ik wandel stug door, een korte loopdag telt ook. Inmiddels ben ik Navarra uit en nu ga ik kortdurend door de regio La Rioja.

Lijdenstijd

De meest gestelde vraag aan mij afgelopen maart was: 'Wanneer ga je weg?' Mijn antwoord was vaak 'voor Pasen'.
En dat is gelukt: 27 maart begon ik te lopen. Zo heb ik tenminste de volle twee maanden die ik wilde. Begin juni moet ik terug zijn - wat klinkt dat ongelooflijk ver weg. Ruim genoeg tijd heb ik zo om naar Santiago te lopen, en ik weet niet eens of ik dat wel haal. Maar het plan is van wel, en ik schat dat het in totaal ongeveer 40 dagen zal duren. Al mijmerend bedacht ik me vandaag dat dat even lang is als de lijdenstijd.

Sommige mensen vasten in de lijdenstijd en ik heb dat de afgelopen jaren ook een aantal keer gedaan: van alcohol, koffie en vlees. Dit jaar niet, omdat ik geen zin had in een alcoholloos huisartsencertificaatsfeestje. Maar dit lopen is gewoon een verlaat vasten. Niet van alcohol wederom, want dat accepteren Fransen niet. En ook niet van vlees want dat maakt mee-eten met een gastgezin of medepelgrim nodeloos ingewikkeld.
Hoe lijd ik dan? Gebrek aan frequent en fysiek contact met vrienden en familie (tot nu toe kan ik het goed hebben, maar toch: het is een lange tijd). Weinig internet: ik heb soms wifi, maar niet vaak, en gezien het feit dat mijn iphone normaal gesproken ongeveer aan mijn handen zit vastgegroeid is dat nogal wat. Oh, en niet onbelangrijk: het eten. Ik mis bruin brood, boeren Hollandse kaas, karnemelk, pindakaas en apenkoppen.
Dat is wat er ontbreekt. Dan het lijden tijdens het lopen: te warm, te koud, te nat, tas te zwaar, weg te lang, voeten te vermoeid, het gebeurt allemaal. Niet continu, maar af en toe vraag je je wel af: waarom doe ik dit?

Omdat het het grootste deel van de tijd vooral heel fijn is om hier te zijn en iedere dag als enig doel te hebben een stukje verder te komen, blijf ik nog even (lijden).

En als illustratie in het kort mijn paasdagen:

Stille zaterdag
Dag 4
Etappe: Pimbo - Pomps
Afstand: 28 km
Tijd 8:05 - 16:05
Weer: alles tussen een beetje zon en plenzende regen - vaker nat dan droog maar meestal niet koud met genoeg kleren
Slaapplek: Gite d'etape communal, €10 incl soort van avondeten

Tijdens het lopen luister ik fragmenten van Mattheus en Johannes Passion. Verder ben ik heel prettig alleen en mijmer vooral.

Eerste Paasdag
Dag 5
Etappe: Pomps - Arthez-de-Béarn
Afstand: 9,5 km
Tijd 9:15- 11:45
Weer: jas aan, trui uit; eigenlijk aangenaam weer dus maar nogal wisselend
Slaapplek: Gite de la boulangerie Broussé, €28 incl repas (15+13)

Het paasontbijt is wat treurig, want ik sliep alleen in een enorm lelijke gite en ik heb slechts oud brood en wat jam uit een koelkast. Korte etappe omdat de gite in de volgende plaats dicht is.
Ik vier Pasen door tijdens het lopen flarden van paasdingen te zingen en 'Vrede voor jou' voor Otis, die vanmorgen wordt gedoopt.
De middag is louter luieren en het avondeten is vorstelijk (zie vorige post).

Tweede Paasdag
Dag 6
Etappe: Arthez-de-Béarn - Sauvelade
Afstand: 18 km
Tijd 9:00 - 14:15
Weer: 50 tinten grijs met daaruit continu regen. Geen enkel stukje blauwe lucht.
Slaapplek: Gite-auberge communal Le Petit Laa , €8

Deze gite is open, maar de bijbehorende epicerie is nog dicht (want het seizoen is nog niet begonnen (denken ze)). Dus ik heb geen avondeten, maar de Denen van middelbare leeftijd die ook in de gite zijn adopteren vanaf vandaag mij en de Amerikaanse (die van het eerste stukje) die opeens ook nog aan komt lopen - ze koken extra veel en geven ons eten, tegen betaling uiteraard. Zeer gezellig; ze noemen het een camino family, waarover later meer.