Wasmachine

Opeens een geheel eigen huishouden hebben heeft veel voordelen maar levert ook enkele problemen op. Een van die problemen werd al een paar dagen na de verhuizing nijpend: ik had geen wasmachine. Als je in studentenhuizen woont staan die dingen gewoon ergens, door iemand meegenomen of centraal aangeschaft, klaar om je vieze was in te gooien. Nu ik huurder was geworden van een mini-woning met alles voor mijzelf was er nergens dat vanzelfsprekende apparaat.

Wassen moest ik dus! Opgewekt stopte ik een sporttas vol en fietste naar mijn vriendinnetje. Stopte mijn was in haar machine. Fietste een halve dag later weer naar haar toe, om de schone was eruit te halen. Fietste al minder enthousiast weer terug, deze keer met een tas vol zware natte kleren, om thuis alles op te hangen. Dat ik bij haar mag wassen is fijn, maar ze hoeft niet ook nog tegen mijn schone sokken aan te kijken.

Nee, dit is niet ideaal. Ook niet ideaal zijn: wassen bij een studiegenoot in hetzelfde pand waardoor je je bezwaard voelt want verder komt je zelden over de vloer, een grote rugzak mee naar je ouders alsof je weer 18 bent, bij je tante gaan eten en dan vriendelijk vragen of je misschien voor het opscheppen even een was mag starten zodat het precies klaar is als je weer naar huis gaat.

Daardoor kwam ik voor het eerst van mijn leven in een Nederlandse wasserette. Ik kende dit fenomeen vooral van de serie Friends en van mijn reis door Zuid-Amerika. Het klinkt erg gemakkelijk: je brengt een baal vuile kleren en haalt die een paar uur later gewassen en gestreken weer op. Het nadeel is dat ik tijdens de openingstijden van dit soort bedrijven doorgaans aan het werk ben. Daarnaast impliceert het drop-en-haal-op-principe dat zo'n vriendelijk glimlachende medewerker van de wasserette de vieze onderbroeken uit mijn tas in de machine moet stoppen. Maar het grootste probleem is dat ik een arme student ben en die wasserette geen studenten-tarieven hanteert. Te duur dus.

Toen bood het vriendinnetje, naar wiens wasmachine ik soms toefietste, aan dat ik het apparaat wel mocht hebben. Zij ging toch een half jaar op reis. Dat was natuurlijk een aantrekkelijk aanbod. We vonden dat we de verhuizing best zelf konden regelen. Zij huurde een bakfiets en ik schroefde de slangen los. Ontzettend tevreden waren we over hoe we die grote machine in en uit de bakfiets kregen zonder onze ruggen te breken. Hij stond op zijn plek in mijn huis, ik sloot de slangen weer aan, draaide de kraan open, en ter plekke spoot het water eruit. Niet goed. Nieuw rubbertje gekocht. Weer overal water. Nieuwe slang. Overal water. Oorspronkelijke slang aangesloten op een andere kraan. Dat was de truc!

Hoera. Ik maakte me op voor de eerste keer wassen. Verlekkerd ging ik door mijn overvolle wasmand, op zoek naar wat ik het liefste vandaag nog schoon wilde hebben. Ik propte mijn favoriete broek met een berg ondergoed en onwelriekende handdoeken in het apparaat, schepte wat wasmiddel in het daarvoor bestemde vakje, draaide de kraan wagenwijd open en drukte op start. Ik hoorde het water door de machine lopen, het wasmiddelvakje in, de trommel maakte zich klaar om te draaien, en opeens zag ik dat op de vloer naast de machine een hele grote plas water ontstond.

Het resultaat was dat ik veel moest dweilen, vieze natte was aan de waslijn kon hangen en de gulle geefster van de wasmachine moest laten weten dat we het apparaat weliswaar hadden verhuisd, maar ook gesloopt.

Als ik binnenkort bij je kom eten, kijk dan niet raar op van die grote tas op mijn rug. En denk aan me als je familielid zijn wasmachine op straat wil gaan zetten. Ik kan 'm wel gebruiken.