Zondagochtend

Vanmorgen om half zeven belde Sandra me, of ik al wakker was. Dat was ik toen dus. Ze kwam net terug van een festival uit Den Haag en fietste naar me toe, zodat we samen konden ontbijten. Zij vertelde mij over het nachtleven. Ik haar over slapen.

Het is op zondagochtend drukker in de stad dan ik had verwacht. Ik fiets naar Amsterdam CS. De metro rijdt nog niet. De fontein op het Frederiksplein staat vol schuim. Prachtig gezicht.

Co-schappen lopen betekent soms een weekenddag inleveren. Op zondag gewoon doen alsof het maandag is, maar wel een treinkaartje kopen. Ik maak er een logeeravontuur van. Ik ga vannacht slapen in de zusterflat naast het ziekenhuis. Mede-co's verklaren me voor gek maar ik vind het leuk. Op 9 hoog in een flat vol vreemden, en morgen pas wakker worden als het al licht is, omdat ik niet zo ver hoef te reizen.

Het is jaren geleden dat ik zo duidelijk merkte dat het steeds later licht wordt. En hoe snel dat gaat. De afgelopen week deed ik de gordijnen open in het donker en gingen de lantaarnpalen uit als ik op de fiets stapte. Aangekomen in Haarlem was het dan gewoon licht en begon de dag. Tegenwoordig zie ik dus 's ochtends de wereld in het blauw vanuit de trein. En overdag in het wit, uit co-oogpunt.