Naar huis

Ik stond wat aarzelend in de wc in het vliegtuig. Het stukje wc-papier kon natuurlijk niet in de wc, maar waar was het prullenbakje? Nergens.

Pas na een poosje begreep ik dat dit een Nederlandse wc was, en dat die niet zou verstoppen van een stukje papier. Wat aarzelend gooide ik het in de pot en spoelde door.

Hostal España, habitación trece

De eerste nacht in Zuid-Amerika brachten we door in Lima. We kwamen in de avond aan, lieten ons naar hostal España vervoeren en werden in kamer 13 gezet.

De weken die daarop volgden praatten we er nog wel eens over: hoe groot we Lima vonden, hoe druk, en eigenlijk een beetje eng. We waren er zo snel mogelijk weer weggegaan.

De laatste nacht in Lima, en in Zuid-Amerika, besluiten we om weer naar hostal España te gaan. Terwijl ik een praatje maak met de vrouw achter de balie rent Sandra naar boven om te kijken in welke kamer we twee maanden geleden zaten. ´Dertien!´ roept ze naar beneden. We zeggen graag weer in deze kamer te willen.

Nu vind ik Lima leuk, mooi en vol dingen die ik wil zien. We reizen twee hele dagen rond, springen geroutineerd in en uit bussen en eten de laatste avond net iets te duur een afscheidsmaaltijd. Op de Plaza de Armas blijven we nog een uur kijken naar de voorbereidingen voor een enorme optocht die de volgende dag zal zijn. Chinese dansers, fanfares en een soort modern ballet met schoenpoetsers.

De laatste nacht liggen we weer samen in bed te luisteren naar de rat die door de kamer loopt. Onze cirkel is rond, de optocht van morgen missen we. Hopelijk is er thuis iets leuks te beleven. We pakken voor het laatst de tassen in (coca-bladeren goed verstoppen) en gaan op pad.

Terug naar Amsterdam.

Nog 4, nog 3, nog 2...

Het gaat zo snel. De dagen rennen voorbij. Eerst waren het nog 66 dagen, nu nog 2. Wat is er allemaal gebeurd?

Thuis ga ik het proberen te reconstrueren. Foto´s laten afdrukken en dan inplakken, samen met bergen bonnetjes, theezakjes en andere troep die ik heb bewaard. Misschien begrijp ik het dan.

Van Huacachina gingen we naar Huanchaco. Naam lijkt hetzelfde, dorpje was toch ietsje anders. Aan zee in het noorden van Peru. Een heerlijk hostel (´waarom zijn we hier nu, we hebben maar 1 nacht! we moeten ons ticket verlengen!´ riep ik uit) met hangmatten, een eigen badkamer en een book exchange. We genoten zo hard mogelijk en bezochten tempels van de Moche- en Chimú-cultuur. Gaaf.

Daarna namen we de nachtbus weer terug naar Lima, waar we nu dus zijn. We bezoeken de laatste musea, kopen bergen souvenirs, gaan nog één keer bij de plaatselijke hare krishna eten.

Toen vandaag iemand vroeg of ik Spaans sprak hoorde ik mezelf ´si´ antwoorden. Strict genomen een leugen maar eigenlijk kom ik al een heel eind. Dat had ik vantevoren nooit gedacht.

Ik voel me een ervaren Zuid-Amerika-reiziger. En wat heb ik daar aan in Amsterdam? Ik moet maar snel weer ergens heen.

Hard werk

Zoals ik al eerder schreef heb ik bepaald geen vakantie. Ik reis en dat is hard werken. Dat gold zeker in Huacachina, een klein dorpje midden in de woestijn. Klik op de rode woorden in de komende tekst voor het bewijs.

Ik zei woestijn, ik bedoel eigenlijk een enorme zandbak.

Het hostel had een zwembad. De eerste in acht weken vakantie. Ik lag er drie keer per dag in.

Ook in de hangmat hadden we het erg druk.

We maakten tochten in een sandbuggy. Ik heb mijn dosis achtbaan voor de komende jaren gehad, die dingen gaan namelijk best hard over de duinen heen.

Het toppunt was nog wel het sandboarden. Drie dagen achter elkaar.

Colca Canyon

Op een paar meter na de diepste canyon van Peru.
Kilometers lang zag je Inca-terrassen, die nog steeds worden gebruikt.

De meest prachtige en bizarre cactussen.

Het was ploeg- en zaaitijd.

De laatste ochtend belandden we, wachtend op de bus, in een soort volksberaad. In eindeloze rijen zaten alle mensen uit het dorpje Cabanaconde op het dorpsplein. We konden het Spaans niet goed verstaan, maar vingen wel de woorden 'tractor', 'por favor, por favor!' en heel wat si!-geroep op. Dat is nog eens directe democratie.
Let overigens op de hele rij hoedjes en prachtige kleurige kleren van deze vrouwen.

Chili in vijf dagen

Drie landen bezoeken vonden we leuker dan slechts twee, dus we bezochten Chili. Even.

Ik vertelde al dat Chili verhoudingsgewijs duurder is dan Peru en Bolivia en ook op veel andere gebieden westers aandeed. Daarentegen hebben ze een munt die niks waard is. 690 pesos is 1 euro. Geloof me, dat rekent niet prettig.

Op de tweede dag hebben we fietsen gehuurd om het Chili rond San Pedro de Atacama te verkennen. Op onze extreem slecht getekende kaart stond een klein streepje, genaamd de devil´s grove. Al snel bleek waarom. Het was een soort doolhof van in de bergen uitgesleten zandpaadjes. Zonder einde. Na twee uur fietsen begonnen we ons wat zorgen te maken, overal om ons heen alleen maar hoge toppen en rond de wielen zand.

Even lunchen

We klommen een top op, zagen ergens een riviertje stromen, en besloten daarheen te klimmen. Met fiets en al. Naast het riviertje was een weg en op de weg was een auto met mensen die ons de goede kant op wezen. Lekker hard gefietst trouwens.

Na het dorpje San Pedro vonden we het tijd worden voor het strand. Daarom gingen we naar de kustplaats Iquique. Hier zwommen we in de oceaan. Golven van meer dan een meter hoog en veel toekijkende mensen op het strand; het was ook strict genomen wel wat koud om te zwemmen.

Laatste leuke detail: op een van deze vijf dagen zette Chili zijn klok een uur vooruit. Dat wisten wij niet. We hebben namelijk geen LP (die overigens iets anders vermeldt) en reken maar dat niemand het je vertelt. Gelukkig kwamen we er bij toeval achter. Dat gold niet voor een stel dat we nog kenden uit de salar. Zij misten op die dag tot twee keer toe om onbegrijpelijke reden hun bus...

De vijfde dag brachten drie bussen en twee taxi´s ons terug naar Peru. Dat voelde ook echt als ´terug´. De oude sol-muntjes kwamen tevoorschijn, we herkenden de straatsnacks en ik werd vooral erg gelukkig van het eerste glaasje Inca Kola in lange tijd.

Kleurig

In het zuiden van Bolivia had je dus die zoutwoestijn, en ten zuiden daarvan ruig prachtig landschap met bergen en meren en prachtige polletjes.

Ik was alleen nog één ding vergeten te vertellen.

Het was er nogal koud.

Wachten op de bus

Wij zeggen graag tegen elkaar dat reizen heus geen vakantie is. Hard werken en bepaald niet uitrusten.

Neem bijvoorbeeld vandaag. De ene bus komt om 4 uur ´s middags aan, de volgende gaat om 8 uur ´s avonds. Tjee. Wat doe je dan?

Inderdaad, msnen met je eigen vriendinnetje tot je genoeg honger hebt om te gaan eten. Met de muziek van de 3voor12-luisterpaal in je oren. Tevreden zijn.

Nog maar negen dagen. Ik wil nog niet weg.

Van Bolivia naar Chili

Een groen meer, een rood meer, en wit meer, een gekleurd meer... En allemaal met flamingo´s.

Hier vlakbij, in het zuidwesten van Bolivia zag ik het einde van de wereld. Het was op een ochtend vroeg, vanuit de jeep. Ik heb geen foto gemaakt want dat zou niet gaan. De bergen daar zijn de mooiste die er zijn, ik weet het zeker.

Salar de Uyuni

Het lijkt ijs, het is zout. Kilometers ver.

We slapen in een hotel gemaakt van zout. De muren, stoelen, tafels, bedden. Ja, ik heb het geproefd.

Middenin lag isla de pescadores, het vissen-eiland. Van veraf ziet het eruit als een vis, van dichtbij blijkt het vol met enorme cactussen.

Zonsondergang in de zoutwoestijn.

Sunday market

Vanuit Potosi stappen we in een micro naar Betanzes, want daar is een sunday market. Een markt zoals markt bedoeld is. Ik koop een bandje met Boliviaans muziek om thuis terug te kunnen denken aan de doorwaakte busritten die we hier maakten. En ik zette het koopwaar op de foto.

Met de klok mee: shampoo, pasta, rokken, pepers, katoen, watermeloen.

Culture shock: Chile

Het begon zodra we de grens over waren. Het reed zo soepel, en wat bleek: asfalt! Dat hadden we in heel Bolivia niet gezien.

Vervolgens de prijzen. Au. Duur. We gingen maar op zoek naar het allergoedkoopstel hostel in het hele woestijndorpje.

Daar ging ik naar de wc. Die had een bril. En wc-papier. En een afvalbak die je met je voet kan openen.

Toen ik mijn handen ging wassen wist ik echt niet meer hoe ik het had. Er was een zeep-apparaat waar je op een knopje moet drukken en er zat nog zeep in ook. Wow.

Welkom in Chili!

Disclaimer: Dit is niet strict positief of negatief. Het is verbazing na vier weken in het arme simpele prachtige Bolivia.

Ontmoeting in Sucre

Sandra en ik liepen rond in Sucre. Dat is een prachtige stad in het midden van Bolvia. Nog in het Andesgebergte maar met een prettig klimaat, en volgens de Bolivianen zelf de mooiste stad van het land.

We vonden het mooi, maar zochten een internetcafé. Op de hoek botsten we opeens op twee mensen die me bekend voor kwamen. Het duurde even voor ik het begreep: het waren Julie en Hester, die we hadden ontmoet in Torotoro!

Het was net alsof we door Amsterdam liepen en bekenden tegenkwamen. ´Hee, wat leuk! Zullen we een biertje gaan drinken?´ Aldus geschiedde.

Aan het einde van de midag spraken we af om elkaar ´s avonds weer te treffen. We dronken coctails tot diep in de nacht. Dat ik de volgende ochten met slechts vier uur slaap in de trein zat te gapen geeft niet. Bekenden tegenkomen in het buitenland was bijzonder genoeg. En werd in de volgende stad herhaald...