Van Lima naar Cuzco

Als je op het internet leest dat een bus om half 2 en om half 6 vertrekt, hoeft dat nog niet zo te zijn. Dat leerden we toen we om 12 uur bij de busmaatschappij stonden. Om 4 uur zou er wel een gaan. Daar stonden we dan, met onze grote rugzakken, in het enorme Lima. Er was een opslagplaats maar die zag er niet bijster veilig uit. We dronken onze eerste Inca Kola: geel en erg zoet. Het schijnt hier beter te verkopen dan gewone cola. Daarna gingen we met tassen de stad in. We liepen wat rond en hebben in een restaurantje heerlijk gegeten voor heel weinig.

Om 4 uur stappen we in de bus. Semi-cama, dat wil zeggen half bed. We hebben stoelen die je inderdaad een stukje naar achter kan doen. We kijken onze ogen uit in Lima. Eerst zijn we nog in het centrum, maar later rijden we door buitenwijken die steeds meer op krottenwijken gaan lijken. Ik word er somber van. Huisjes die meer op containers lijken zoals je die achter vrachtwagens ziet. Huisjes met gammele daken die er zo af lijken te kunnen waaien. Overal langs de weg mensen die spullen proberen te verkopen.

We rijden door steeds dunbevolkter gebied en om 7 uur is het alweer donker. Er is ook geen licht aan in de bus. Slapen dan maar? Maar nee, opeens gaat de muziek aan, dan het licht en daarna komt een man een dubieus bakje eten brengen. We zijn gewaarschuwd voor besmet voedsel maar eten er toch een beetje van want het is lekker warm. Daarna lezen we wat en even later proberen we door de eeuwige films heen te slapen. Er worden bijna doorlopend spaanstalige films gedraaid, met veel schieten en gillen.

Eerst gaat de weg nog langs de kust, maar daarna gaan we dwars door de bergen. De hele reis duurt 21 uur en echt lekker voel je je niet meer na een poosje. Dus als we de volgende middag in Cuzco aankomen, kijken we een beetje verdwaasd om ons heen. We stappen in een taxi die ons naar een hostal brengt. Dit is alleen te bereiken door het laatste stuk steile we omhoog te lopen. Cuzco ligt op 3200 meter hoogte, en dat merken we! Je bent zo buiten adem.

Als we het terrein van het hostal opkomen is dat een verademing. We kijken uit over Cuzco en het is prachtig. We krijgen een tweepersoons kamer met eigen badkamer. Dezelfde dag lopen we nog wat rond en regelen zels dat we de volgende dag al met Spaanse lessen beginnen. We zijn van plan hier zeker een paar dagen te blijven om te acclimatiseren, en daarna gaan we naar Machu Picchu.

Spaanse les van Patty

Van Amsterdam naar Lima

23 augustus, 11:05. Het vliegtuig van de KLM vertrekt naar Lima. Ik vind het vliegen spannend maar het gaat natuurlijk prima. We blijken een tussenstop te maken in Bonaire. Daar moeten we het vliegtuig uit en drie kwartier wachten in een bloedhete hal. Het vliegtuig wordt schoongemaakt en we krijgen nieuwe crew. En waarschijnlijk ook nieuwe benzine, ik weet niet hoelang een vliegtuig op één tank kan. We krijgen constant eten, drinken en warme doeken om je handen mee schoon te maken. Was dat niet hun handelskenmerk?

Er worden films vertoond, maar wij lezen de kranten van Nederland (voorlopig de laatste) en oefenen Spaans. Ik heb een klein phrasebook Latijns-Amerikaans te leen en ik kreeg nog een woordenboekje. We oefenen de uitspraak, de meest simpele zinnetjes, tellen en wat werkwoorden. Het is maar goed dat we ons voor hebben genomen om les te nemen wat het is niet makkelijk en ik kan echt nog helemaal niks.

Om half 7 ´s avonds, plaatselijke tijd, arriveren we in Lima. Voor ons gevoel is het diep in de nacht. De bagage is er, we krijgen een stempel van de meneer van de douane. Ik praat mijn eerste Spaans: Hola, si, gracias. Pfoe. Wat nu?

Lima is de hoofstad van Perú. Een derde van de bevolking (27 miljoen in totaal) woont er. We zijn door mensen en de Lonely Planet gewaarschuwd: het is een gevaarlijke stad. Er zijn zoveel arme mensen dat beroving aan de orde van de dag is. Ook betalen toeristen standaard te veel voor alles. Van de LP moeten we goed op onze spullen en elkaar letten en niet de eerste taxi naast het vliegveld nemen want die is te duur.

We pinnen de eerste 500 sol (125 euro), halen diep adem en gaan naar buiten. Een uur daarvoor werd het opeens heel snel donker, dus we lopen de donkere straat op en worden links en rechts belaagd door taxichauffeurs. Gelukkig versta ik ze echt niet en we lopen met een stalen gezicht een stuk verder. Als we even later weer worden aangesproken praat Sandra terug. Zij is vorig jaar in Spanje geweest en heeft meer lef, ze probeert gewoon wat. Hij noemt een redelijke prijs. Even later komt er nog twee keer 3 dollar tol bij. Welja, doe maar, we willen hier weg. Tassen gaan bij mij op de achterbank en de chauffeur doet de deuren op slot. Later snappen we waarom: overal tussen de auto´s lopen mensen door om je dingen te verkopen of iets uit je auto te rukken.

Er zijn enorm veel auto´s en amper verkeersregels. Iedereen toetert en gooit zijn auto naar waar hij wil. Gelukkig doet de taxichauffeur dat zeer ervaren dus wij kijken onze ogen uit en vertellen hoe we heten en waar we vandaan komen.

In een steegje worden we eruit gezet. Daar is inderdaad het hostel dat we hadden uitgekozen: Hostal España. We gaan naar binnen en regelen een tweepersoons-kamer voor 35 sol. 9 euro, daar doen we het wel voor. Het kan vast goedkoper maar dat komt nog wel eens in een kleiner plaatsje. We ploffen neer. Zo, deel een van de reis is geslaagd. We zijn uitgeput en gaan slapen. De nacht wordt nog verstoord door een rat in de kamer en een verknipt tijdsgevoel, maar dat deert niet. We zijn er. Nu gaat het Zuid-Amerikaanse avontuur echt beginnen.

Takje in de zomer

Takje komt steeds lager te hangen. Zagen we in het begin nog de auto's op de foto, nu verdwijnt takje zelfs al onder het rozenperkje (al mag het die naam niet hebben, er bloeit niks). De onderste helft van takje wordt deels bedekt door bladeren van een andere tak. Veel groen! Takje in de zomer!

De kleuren van de foto doen iets anders vermoeden. Sombere boel. Half augustus, 8 uur 's ochtends. Geen zon. Takje in de zomer!

Virtuele werkelijkheid

Ik was offline omdat mijn oude host ophield met bestaan. Ik verhuisde naar een nieuwe, maar had geen tijd cq zin om daar alles weer te installeren. Dat is niet zo simpel namelijk.

Als ik gewoon een account had geopend bij iets bestaands, web-log ofzo, hoefde ik zelf niks meer te doen. Wat jullie straks/nu zien staan, heb ik nu net getypt in Movable Type, een weblogtool die ik zelf aan de praat heb gekregen. En dat is moeilijk. Daar is moed, tijd en zin voor nodig.

De zin kwam uiteindelijk toen ik afgelopen zaterdag de Trouw zat te lezen. Daarin stond een artikel over weblogs en hoe iedereen die maar begint en weer verlaat en hoe er dan allemaal 'weblogkerkhofjes' onstaan. Het idee dat hw.nl een kerkhofje werd (of, minstens zo erg: een url zonder inhoud, en wat oude backups in de krochten van het internet) vond ik zo droevig dat ik snel actie heb ondernomen. Tijd bleek te maken en moed komt dan vanzelf. Oh ja, met dank aan de support van de heren van Lemonbit. Ze zijn vriendelijk, behulpzaam, snel en niet bereikbaar voor telefonische bijstand met het goedkoopste hostingpakket.

In het bovengenoemde artikel komt ook een ict-trendwatcher aan het woord. Deze vertelt dat "jongeren leven in een hybride wereld waar de werkelijke omgeving is samengesmolten met een virtueel bestaan, (...) het betekent dat de virtuele werkelijkheid net zo reeël is als de wereld waarin ze leven.”

Mocht dit je pet te boven gaan en behoefte hebben aan een reeël beeld uit de niet-virtuele werkelijkheid, dan schept de onderstaande tekening misschien duidelijkheid. Laat je overigens niet hinderen door het idee dat de tekening die je ziet het resultaat is van inscannen en omzetten naar nullen en enen.

'Ze is weer online', door Sandra.