Drie mooie dingen

De nieuwe paarse haren

Dit is een zelfportret, misschien komt er nog een sprekender exemplaar.

Hanna kan het wel!

Bijna overdreven dat cijfer. Ik ben een beetje trots en heb mezelf beloond:

Mag ik u voorstellen: Sebedeüs Nervus Wimper Marius, kortweg Seb

Het gaat dus om de mp3-speler, de nagelknipper is voor het idee van het formaat.
Hij is mooi en klein en fijn. Klik voor meer info.

Concertweek, deel 2

Vorige week ging het ongeveer zo:

maandagavond koorrepetite
dinsdagavond orkestrepetitie Crea
woensdagavond concert Crea
donderdagavond concert Crea
vrijdagmiddag orkestrepetitie jeugdorkest
zaterdagmiddag orkestrepetitie jeugdorkest
zaterdagavond concert Crea
zondagochtend orkestrepetitie jeugdorkest
zondagmiddag concert jeugdorkest

Kan je het volgen? Het lukte mij nèt, maar het kostte wel heel wat van mijn planningscapaciteiten. Het werd namelijk nog extra ingewikkeld doordat ik op vrijdagavond een reünie had van het autistenkamp (klik en klik om je geheugen op te frissen).

Die reünie was in een scoutingblokhut in Arnhem. We keken vreselijk veel foto's en aten en dronken lekkere dingen en gingen heel laat slapen. De volgende ochtend moest ik snel weg. Ik had namelijk een repetitie.

Een ander lastig punt was dat ik bij beide orkesten contrafagot speelde. Dat ziet er zo uit (klik weer). Behalve dan dat ik niet spontaan zo'n man word als ik speel natuurlijk. Het plaatje is om te illustreren wat een enorm ding het is. Daar sjouwde ik mee rond. En voor het Crea orkest ook nog met mijn eigen fagot.

Maar... de week is om, en ik ben er nog. De concerten gingen allemaal redelijk goed en de mensen in de zaal waren enthousiast.

Fagot spelen is leuk. Ik ga deze avond maar vullen met een orkestrepetitie.

Mahler - Eerste symfonie

Concertweek, deel 1

Ik heb het te druk, zelfs voor het schrijven van een nieuw stukje.

Multiculti soap

Ik vertelde het al eerder: ik kijk mijn graag ONM. Veel mensen begrijpen het niet, maar ik koester dit half uurtje ontspanning aan het einde van de dag.

Zo ook vanavond. Ilyas is co-assistent in het ziekenhuis en zijn vriendinnetje uit Turkije, Elif, is voor een paar dagen op bezoek. Zij leert Nederlands, maar als hun gesprek geanimeerd wordt schakelen ze over op Turks.

Yorin ondertitelt dat natuurlijk. Tenminste, ik dacht dat dat natuurlijk was. Net hadden ze voor mijn oog een discussie, die uitliep in een ruzie en ik verstond er geen woord van. Minutenlang. Ik keek ernaar en dacht: ik ben erg voor onze multiculturele samenleving. Maar gaat dit niet wat ver? Moet ik ook Turks leren, en niet alleen zij Nederlands?

Een paar minuten later was er weer een onverstaanbare scene. Aan het einde gaven ze elkaar een zoen. Ik denk dat ze het weer goed hebben gemaakt.

Groen en bruin in Amsterdam