Na 30 augustus

Mijn vriendinnetje is bestuurder-af!

Ze zat in het bestuur van Biton, studentenvereniging in Utrecht. Een jaar lang stond ze in dienst van al die rare en gewone mensen. Een jaar lekker niet studeren. Een jaar aan de bar hangen, brieven schrijven, de boel besturen. En ze was het zo zat!

Al maanden geleden telde ze af, maar op een leuke manier. "Over 14 weken ben ik klaar!" En daar keek ze nog heel blij bij. De laatste weken keek ze niet meer zo blij. "Nog 1 week n 6 dagen. Nog 1 week en 5 dagen. Nog 1 week en 4 dagen".

Toch was de boel uit handen geven ook niet makkelijk. Gelukkig heb je geen keus. Ik mocht komen kijken naar de wisselings-ALV. Het was mooi om de bestuurders hun afscheidsredes te horen voorlezen en de daadwerkelijke wisseling te zien. Al was Biton niet mijn vereniging en ben ik er niet heel vaak geweest, toch hoorde ik natuurlijk veel van wat er gebeurde. En nu is het klaar. Nieske heeft gisteravond gelijk kennis gemaakt met het fenomeen oud-bestuurders-maatje. Meer sterke drank voor hetzelfde geld, en dat heeft ze geweten.

Nu is het tijdperk na 30 augustus aangebroken. Vanaf vandaag is ze weer van zichzelf in plaats van van Biton, en daar zal ze van genieten. En ik ook!

Ziek

Ik was ziek. Vier dagen lang lag ik met koorts op bed. Niet steeds natuurlijk. Zo nu en dan wandelde ik naar de wc, naar de keuken, naar het bed van mijn ouders met tv, naar mijn zieke broertje, naar de woonkamer. Tochtjes die ik op mijn eigen kamer in Amstelveen nooit had kunnen maken, dus ik was blij dat ik in Utrecht was.

Koorts dus. Dat was lang geleden. Ik had geen warm voorhoofd, dus ik nam aan dat het wel meeviel. Toch maar eens temperaturen. 39 graden? Oh. Ik heb geleerd dat mijn temperatuur niet in mijn voorhoofd zit. Wel op alle andere plekken trouwens. Vreemde, niet te beschrijven scheuten door je lichaam die een beetje voelen als duizelingen. Meer kon ik er niet van maken. Toen het gister langzaam verdween vond ik het bijna jammer. Vandaag ben ik haast vergeten hoe het voelde. Gezond zijn voelt gelukkig veel normaler.

Simon en ik hadden keelontsteking. Dus niet een beetje keelpijn he. Veel keelpijn! En veel hoofdpijn. Tjee wat vonden we onszelf zielig. Maar dat mag als je ziek bent. Nu hebben we gewoon nog een beetje keelpijn. Niks aan de hand.

Eigenlijk had ik geen betere week uit kunnen zoeken om ziek te zijn. Een soort vakantieweek waarin ik niks had gepland. Ik was wel leuke dingen van plan, maar hoefde haast niks af te zeggen. Geen concrete teleurstellingen dus. Geen studievertraging. Geen boze werkgevers. Geen gemiste orkestrepetities.

Het is best goed om na jaren ziek te zijn als je jezelf zo gezond waant dat je bijna niet snapt dat andere mensen vaker ziek worden. Ik dacht al dat ik een geweldig werkend immuumsysteem had dat onfeilbaar was. Mooi niet dus, want dit stomme virus maakte mij ziek en heel veel mensen om mij heen niet. Lang leve de ongrijpbaarheden van het menselijk lichaam.

Oorlog in de verte

Vorig weekend liep ik over het Neude in Utrecht. Het regende een beetje en ik had niet echt iets te doen. Mijn oog viel deze twee containers.

(voor de kritische lezer: andere achtergrond ja, hier staan dezelfde containers in Almere)

Artsen zonder grenzen. Oh, leden werven zeker. Ik twijfelde.
'Ja maar ik ben een student en ik heb geen geld!' zei de Hanna die naar huis wilde.
'Je hebt geld zat. Zeker vergeleken bij sommige anderen. En je hebt niks te doen. Ga kijken'
'Maar kan ik het helpen dat zij het slecht hebben?'
'Wie weet. Ga kijken, egoïst, met je gratis uitgedeelde fruitdrank in je tas'

Ik ga kijken. "Hallo, wat is dit?" vraag ik aan de mensen achter het kraampje. Ze zeggen dat het een tentoonstelling is om aandacht te vragen voor vergeten oorlogsgebieden. Ik zeg dat ik wel even de tijd heb om me daarin te verdiepen. Het regent toch. Zie ik gelijk mijn problemen in perspectief, denk ik er achteraan.
Ik loop de containers binnen. Op een schermpje kijk ik naar verhalen over mensen in Burundi. Achtergrondinfo. Nieuwsbericht. Ik klik moedig op het eerste verhaal. Een vrouw met een kind op de vlucht En op het tweede verhaal, en het derde. Er gaat een onoriginele gedachte door me heen: ik ben blij dat ik hier leef en niet in Burundi. Tegelijkertijd kan ik me ook niet voorstellen dat ik daar leef. Ik ben te westers, te geëmancipeerd, te wit om mezelf als inwoner van zo'n land in Afrika te kunnen voorstellen.

Ik klik op een ander land: Tsjetsjenië. Dat voelt al dichterbij. Het gaat over de psychische problemen die mensen hebben door een oorlog. Ze hebben hulp nodig die er niet is. AZG herbouwt ergens een ziekenhuis om deze mensen op te vangen.

Na Tsjetsjenië klik ik nog op Somalië. Wat was daar ook alweer? Ik ben het al bijna vergeten. Oorlog sinds 1991. Clans die elkaar bestrijden, geen regering, veel mensen op de vlucht, slechte gezondheidszorg. Ik geloof niet dat ik hier de filmpjes ook nog van wil zien. Ik loop weer naar buiten.

Bij het kraampje neem ik een beetje gelaten de bijbehorende folder aan. "Je was lang binnen, wat vond je ervan," vraagt iemand. Ik denk: ik ben onder de indruk, wie zou dat niet zijn. En tegelijk weet ik dat ik het misschien morgen wel weer vergeten ben. Hee, was dat niet de boodschap? Dat we het niet moeten vergeten. "Ik wil wel wat doen, maar ik weet niet wat," zeg ik. Geld geven lijkt te makkelijk, en actie organiseren lijkt me stom. Deel de boodschap, is een andere optie in de folder. "Ik schrijf wel een stukje," mompel ik. "Oh, waarvoor?" vraagt een medewerker. "Op mn site, maar dat lezen niet zoveel mensen hoor," antwoord ik. "Toch is het een goed idee, je bereikt altijd weer iemand. Wat is trouwens het adres?"

Ik geef het, als stok-achter-de-deur. En toen werd ik ziek, en vergat het inderdaad. En nu vertel ik het toch aan jullie. Die containers trekken nog maanden door het land, zegt de bijbehorende site. Ga kijken en doe ermee wat je wil. Ik denk wel dat ik geld wil geven aan mensen die een onvergelijkbaar leven hebben en er haast niks aan kunnen doen.

Piemelvergroting!

Zooooo, daar ging ik in één klap van 601 naar 525 reacties terug! Toch mooi 76 spamreacties verzameld in twee weken. Zucht. Er is vast iets aan te doen. Ik ga het eens uitzoeken.

Lekkerder dan het lijkt

Het is leuk hoor, een fototoestel. Maar het zorgt er ook voor dat je van de onzinnigste dingen foto's gaat maken.

Neem net. Ik maakte voor mezelf een lekkere smoothie/fruithapje of welke naam je het maar wil geven. Ik sneed een banaan, een kiwi en een handvol aardbeien in stukjes, zette de blender erop en voegde daarna nog wat sinaasappelsap toe. Dat zag er lekker uit! Oh. Dan moet ik misschien even een foto maken.

Met het volgeschonken glaasje loop ik naar buiten. Het is een kikkerglas, niet zo leuk voor op de foto. Overgieten? Gaat wat ver. Glas op de rand van mijn balkon. Een foto. Nee, van de andere kant, anders staat het glas in de schaduw. Nog een keer, van wat dichterbij. Weer binnengekomen blijken de foto's niet zo mooi. De kleur klopt niet. Er zit een raar donker vlak op het oppervlak.

Het was evengoed heerlijk.

Nada Surf - Treading water

Voor de mug

Lieve mug,

ik denk dat jij ook recht hebt om te leven. Misschien heb je wel een ziel, en ben je zo bedoeld door een hoger iets. Of je moeder. Maar je hebt me zo ontzettend uit mn slaap gehouden. Was dat nodig?

Ik snap ook niet zo goed waarom je naar mij komt, terwijl ik zulke enorme plekken krijg van muggenbeten. Jij hebt even eten, maar ik lig vervolgens minutenlang op mijn lippen te bijten om niet te krabben, en dagen later kijken mensen nog verschrikt naar die bult. Is dat eerlijk? Zeker 's nachts!

Op zich vind ik een kort spelletje ook nog wel ok. Dan doen we dat ik bijna slaap, en jij dan boven mn hoofd gaat vliegen. Wel geluid maken hè: zzzzzzz. Ik scheld je dan alleen in gedachten uit, doe het licht aan, en jij gaat dan ergens op de muur zitten. Ik sla je dood en dat is het. Dus niet: me steeds wakker maken en dan kwijt zijn. En als ik een half uur later ga slapen me weer wakker maken. Me dan en passant in mn voet prikken. Om vier uur 's nachts terwijl ik op een stoel zit met het licht aan. Te wachten op jou. En je dan nooit meer vertonen.

Afgesproken?

Liefs, Hanna.

Johan - Everybody knows