London en Cymru

Ja, het was leuk op vakantie. En fijn en gezellig en mooi en rustig.

The Big Ben. Even later ging het regenen. Anton was natuurlijk ook mee.

Daarna gingen we naar Wales. Dus is alles ook in het Welsh.
Onverstaanbaar, onbegrijpbaar, onuitspreekbaar, maar wel leuk.

Wandelen over de cliffs. Zo mooi!

Een boek en gras. Wat wil je nog meer? (geen verbrande schouders)

Alle soorten mist en regen hebben we gezien: hard, zacht, veel weinig, lang kort.

Kamperen bij de boer, bijna alleen op een stukje wei. We kregen nog wel gezelschap van een dood vosje.
En van rondspringende diertjes en een caravan waar we nooit de eigenaars van zagen.

Ik heb nog honderd foto's, als je interesse hebt in meer en verhalen kom je het maar halen. Deze post is in het verleden, maar eerder had ik nog geen tijd. Ik moet studeren, het is tenslotte eind juli (oid).

The fool on the hill

Ik heb net boodschappen gedaan op het Gelderlandplein in Amsterdam. Ik fiets de weg naar huis die ik al honderden keren heb afgelegd en maak het leuk door liedjes te zingen. Het enige dat ik kan bedenken is 'Lady Madonna' van de Beatles. Stom liedje. Ik ken de tekst ook niet. Ken ik leuke liedjes van de Beatles? Oh ja, the fool on the hill. De tekst zat nog ergens diep achter in mijn hoofd, dus vrolijk zingend fiets ik verder.

"Day after day, alone on the hill
The man with the foolish grin is keeping perfectly still
But nobody wants to know him
They can see that he's just a fool
As he never gives an answer
But the fool on the hill
Sees the sun going down
And the eyes in his head
See the world spinning around"

Verder weet ik het ook niet, dus ik voeg er wat tralala aan toe. Ik nader de kalfjeslaan. Mooi groen is het hier, mooi is de hele wereld die die fool steeds bekijkt. Tralala. Op een bankje zitten twee tienermeisjes. Ze kijken verbaasd op en besluiten me dan uit te gaan lachen. Hahaha! Met nawijzende vinger. Er is niemand om te kijken waar ze op wijzen, dus nuttig is het niet. Ik laat mijn humeur lekker niet verpesten. Maar weet opeens ook niks meer te zingen.

Wachten

Moeilijk he, wachten. Op een nieuw stukje bijvoorbeeld. De laatste tijd werd steeds vaker als tweede tegen mij gezegd: 'Zeg, wanneer schrijf je weer eens wat?' (eerste blijft gelukkig nog gewoon 'hoi, hoe is het') Men veronderstelt dat het niet goed gaat, of dat ik er geen zin meer in heb.
Allebei niet waar. Het gaat prima, ik heb gewoon vakantie en ik heb het druk. Om het erger te maken: ik vlieg morgen naar Londen en kom pas over ruim twee weken terug. Tot die tijd is het hier nog steeds stil, maar vanaf begin augustus komen er weer regelmatig updates.

Ik heb vandaag een half uur gewacht bij de fotowinkel (extra geheugen leek me toch geen overbodige luxe voor zo'n mooi land) en meer dan een half uur bij het postkantoor. Man wat irritant, alsof ik niets beters te doen had. Het postkantoor is echt berucht, ik weet het, maar ik moest erheen. Kunnen ze daar niet een keer wat aan doen ofzo?

U ook fijne vakantie!

(leuk eigenlijk, zo'n stukje schrijven. zou ik vaker moeten doen!)