Ik heb al vrienden

Een van de dingen waar ik tegenop zag, was het continu ontmoeten van mensen. Ik ben hier niet voor de nieuwe contacten en lopen doe ik echt het liefste alleen. Dus toen ik gisteren om 11 uur uit de bus stapte in Nogaro en gelijk een man met herkenbare rugzak en wandelstok vriendelijk naar me zwaaide, zuchte ik diep en begon gelijk aan de eerste etappe (dat zuchten had deels te maken met het feit dat de nachttrein elk half uur had gestopt en een medereiziger nogal snurkte, dus ik begon niet bepaald uitgerust aan mijn camino).

Een kwartier later was mijn humeur al veel beter en ik stopte bij een bankje om mijn trui uit te trekken. Het rook naar gemaaid gras, het was warm, ik was onderweg! Prompt haalde iemand me in. Die iemand bleek een Nederlandse - natuurlijk, Nederlanders kom je overal tegen. We raakten aan de praat en liepen een uur samen op. Er was tenslotte veel te bespreken: hoe druk is de route nu, hoe is het weer, waar kom je vandaan - waar ga je naartoe - en waarom. De gewone camino-praat maar heerlijk in het Nederlands.

Ik ging mijn voeten tapen, we namen afscheid, ik vond een wandelstok, en een uur later ging ik heerlijk ergens in het gras zitten om wat te eten. En ja hoor, daar passeerde weer iemand. Een Amerikaanse deze keer, jong en vrolijk. Ze loopt net zo rustig als ik dus met veel plezier hoor ik haar de eropvolgende kilometers uit over haar wazige universiteit zonder examens waardoor ze nu drie maanden door Frankrijk reist en dat 'studeren' mag noemen. Rond vier uur arriveren we op die manier bij de gite waar ik gereserveerd heb, we zeggen elkaar gedag en ik ga er vanuit haar niet meer te zien, want zij loopt door naar de volgende plaats.

Vandaag regende het. De hele dag. Mijn regenkleding heeft deze test goed doorstaan en mijn humeur ook. Nog belangrijker is het feit dat mijn voeten zich fantastisch houden: geen blaar of schaaf te bekennen. Ik had anders verwacht, gezien de problemen die ik de afgelopen tijd had met het inlopen van mijn nieuze schoenen. Ook verder heb ik geen centje pijn.
Ik ontmoet vandaag niemand en dat is heerlijk. Dus wederom vrolijk kom ik aan bij gite twee. Waar ik tot mijn verbazing de Amerikaanse weer tref! Ze vond de regen stom en heeft een rustdag genomen. Ik heb maar niet verteld dat het volgens de voorspellingen de komende dagen zo blijft gieten - ik ben gewoon verheugd haar weer te zien en een praatje te kunnen maken over de weg langs het spoor die veranderd was in een beekje.

Ik heb al vrienden, en die zijn thuis. Maar ik ben blij dat ik nu al ontdooi ten aanzien van iedereen hier. Nu maar hopen dat het de komende maanden zo blijft.

28 maart 2013 | 14:35 | categorie: camino