Parque Nacional Torotoro

* voorbereiding: een busrit van 7 uur over 110 km; dat is inderdaad niet veel meer dan 15 km per uur. In ruil daarvoor krijg je non-stop het meest prachtige landschap voorgeschoteld. Misselijk word je niet in dit tempo en tegen de slaap kan je vechten (de bus vertrekt om 6 uur ´s ochtends).

* ingrediënten:
- grotten
- watervallen
- voetsporen van dinosauriërs
- zeefossielen
- rotsschilderingen
- bergen
- (droge beddingen van) rivieren
- zand in alle kleuren
- amper toeristen

* bereidingswijze: huur iedere dag een gids, anders kan je de juiste plekken niet vinden. Dit is niet duur, maar enige kennis van het Spaans is wel zo handig om de uitleg te kunnen begrijpen. Overigens weten de gidsen, die werken volgens het rouleringssysteem van het toeristenbureau, niet al te veel. Voor sommige plekken is het beter een duurdere, onafhankelijke gids te huren.

* onze versie:
- dag 1. Om 1 uur komen we aan in Torotoro. Een opa bij de bus laat ons het hostel van zijn dochter zien en het ziet er leuk uit. We betrekken een kamer, eten een omelet als lunch en praten met één van de rouleringsgidsen, Juan. We besluiten om de rest van de middag met hem op pad te gaan. We bekijken

de rotsschilderingen waar we helaas niet veel meer van weten dan dat ze ´heel oud´ zijn


en een waterval die we op dag 4 om een bijzondere reden terugzagen.

- dag 2. We lopen twee uur naar Humajalanta, een natuurlijk onstane grot waarvan de eerste kilometer toegankelijk is voor toeristen. We zijn door Juan bij een andere groep gevoegd, waardoor we gezelschap hebben van een Duits stel en twee vriendinnen uit Australië en Schotland. Met z´n allen, en met hulp van de gids, werken we ons door de grot heen. Soms is het hard werken. Voor moeilijke stukken knoopt de gids ergens een touw aan vast om je verder te helpen. In de grot zijn geen hulpmiddelen. De zaklamp die Sandra en ik delen gaan halverwege kapot, waardoor we het moeten doen met het schijnsel van de rest. Dankzij deze dingen is het juist zo bijzonder.

Prachtige stalagtieten en stalagmieten bij zaklamplicht.

Soms is kruipen de enige optie.

´s Avonds drinken we nog een biertje met ons reisgezelschap en we besluiten om te volgende dag weer met de twee meisjes op stap te gaan; de Duitsers vertrekken alweer.

- dag 3. Vandaag hebben we Mario als gids. Iets duurder maar van diverse kanten aangeraden. Deze vriendelijke man gidst al 30 jaar en heeft ook wat te melden. Gelukkig hebben we ook hele goede tolken aan Julie en Hester. We lopen via diverse

dinosaur tracks

naar El Vergel. Dit is een canyon van 100 meter diep waar prachtige jungle-achtige vegetatie is ontstaan door het water dat uit de rotsen naar beneden komt.

We hebben broodjes gesmeerd, gezwommen, onder de koude douche gestaan en gelezen in de schaduw.

- dag 4. Mario kan ons laten abseilen van de 30 meter diepe waterval van de eerste dag. Ik twijfel en poosje maar ga dan toch mee. Een fotoverslag.

Ik kijk naar beneden. Goh, best een eindje.

Klimtuig aan.

Klaar om te gaan.

Noodgedwongen kopje onder op het eerste stuk.

Nat verder.

Bijna beneden. Hier zag je prachtige regenbogen.

En weer terug naar boven.

Nadat we allevier waren geweest stond er nog een gaaf onderdeel op het programma. We gingen de grot in waar de waterval uit kwam. Deze keer was er geen touw om ons soms te helpen. Het was een kwestie van je als een spin gedragen. Soms een stukje zwemmen, dan weer kruipen over gaten, dan moeilijke stappen maken van de het ene naar het andere rotsblok. Het laatste stuk ging door een soort zalen van zand. We kwamen uiteindelijk bij een prachtige ruimte uit waar een soort hele grote mierenhoop glinsterde in ons licht. Ik meen me te herinneren dat dit door het calcium in de steen kwam. Ook waren er druppelsgewijs gevormde bergen die eruit zagen als kabouterhuisjes. Na ons hier een poosje aan te hebben vergaapt, klommen we de hele weg weer terug. Foto's van de tocht ontbreken omdat een toestel ons geklim nooit zou hebben overleefd.

Net weer buiten. Doorweekt, moe, hongerig en enthousiast.

's Avonds dronken we gevieren biertjes op het dakterras van hun hostel en praatten over hoe moeilijk het is om dit soort dingen over te brengen. Je kan een enorm lang stuk op je weblog schrijven, maar lezen mensen het? Is het interessant? Eigenlijk kan het me weinig schelen. Voor ons was Torotoro een onvergetelijke ervaring.

27 september 2005 | 10:47 | categorie: reisdagboek Zuid-Amerika