No hay pan

Na twee drukke weken in Cuzco (acclimatiseren, Spaanse lessen, Sandra ziek, Salkantay tour) reisden we per bus naar Puno. Om deze lelijke stad ging het ons niet. Wel om het meer waar het aan ligt: Lago Titikaka.

De eerste ochtend staan we ´s ochtends vroeg aan de haven. We worden belaagd door veel mannen en vinden uiteindelijk een schipper die ons voor een redelijk bedrag wil meenemen. Eerst gaan we naar de islas flotantes: eilanden, gemaakt van riet, die drijven op het water. De mensen leven al eeuwen op die manier en ze kunnen ermee doorgaan omdat er toeristen naar komen kijken.

Na een half uur gaat de tocht verder naar Amantaní. Dit is een eiland van een paar kilometer in doorsnee. Je kan er slapen en eten bij een familie voor 20 sol. Het schijnt dat sommige mensen heel leuk door zo´n gezin worden onthaald, maar die van ons heeft daar duidelijk geen zin in. Mogelijk hebben ze elke nacht toeristen over de vloer, dus wij krijgen eten geserveerd op onze kamer. We vinden het prima.

Na de lunch (uiteraard een bord soep, met daarna een bord rijst met papas (grote frieten) en vis) gaan we lopen. Er zijn 2 toppen op het eiland. Op de ene staat een Inka ruïne en daar gaan de meeste mensen heen. Wij beklimmen dus de andere. Daar is niemand, behalve wij, de wind en twee vrouwen die nog proberen ons mutsen te verkopen.

De volgende ochtend pakken we de boot naar het volgende eiland: Taquile. Hier willen we ook een nacht doorbrengen. Vanaf de haven loopt één paadje en we volgen dit de hele tijd in de hoop bij een dorp te komen. Dat is inderdaad zo, en binnen no time hebben we weer een slaapadres gevonden. Deze keer is het een kamer zonder licht, de wc is een gat dat niet meer als zodanig te herkennen is, en we hebben het koud. We zijn allebei verkouden en willen weinig meer doen. We nemen onze tas met spullen mee naar het plein en gaan uit de wind zitten lezen, schrijven en tekenen.

Om 6 uur is het donker steek ik de kaarsen aan om verder te kunnen lezen. Sandra ligt haar dreigende ziek-zijn weg te slapen in haar slaapzak. Buiten is het begonnen te regenen. Even later roept de vrouw des huizes ons voor het eten. We worden in een ander kamertje gestald en krijgen daar een bord soep en daarna een bord eten: rijst met een omelet erover heen. Het smaakt ons prima, zeker met de bijbehorende kop mate de coca. We vragen of we hier de rest van de avond mogen blijven zitten.

De volgende ochtend gaan we weer naar de plaza. Het is uitgestorven. Er zijn wel twee restaurantjes open en we hebben honger. We gaan naar het restaurant dat een soort communaal project is van de eilandbewonders. Ik bestel pan con queso (broodje met kaas) en Sandra pan con huevo. En twee mate de coca. Even later komt de man verlegen weer naar ons toe: no hay pan. Er is geen brood. Wanneer wel? Rond 1 uur ´s middags. Dan komen er namelijk weer boten aan met nieuwe toeristen, en met nieuw eten. Ook het andere restaurant heeft geen brood, evenals de kleine winkeltjes die her en der al open zijn. Oh.

We drinken ons kopje thee en overdenken wat te doen. Sandra haalt in zo´n klein winkeltje een pak chocoladekoekjes en daarna bedenken we dat we ook wel om een ei met kaas kunnen vragen, zonder brood. Het duurt even voordat de vrouw begrijpt wat ik bedoel, maar uiteindelijk krijgen we het inderdaad. Een gebakken ei met twee stukken kaas ernaast.

Intussen arriveren alweer nieuwe dagtoeristen en het plein lijkt opeens bomvol. Ook schieten ineens uit alle hoeken meisjes die een soort zelfgemaakte armbandjes van geknoopt katoen willen verkopen. Je zegt nee tegen de ene en dan staat de volgende alweer voor je neus. Negeren werkt nog het best.

De schipper van de vorige dag had ons verteld dat er om 12 uur een boot terug zou gaan naar Puno. Dat klopt natuurlijk niet. We verbazen ons er al niet meer over. We waren gewaarschuwd: tijd is een flexibel begrip en meestal vertrekken dingen later, of niet. We zitten in de zon aan de haven te wachten en even later is er een tourboot die ons wel mee wil nemen. Terug naar Puno, en terug naar de keuze wat hierna te doen.

11 september 2005 | 22:40 | categorie: reisdagboek Zuid-Amerika