Salkantay tour

Als ik vertelde dat ik naar Peru ging, vroegen veel mensen: ga je dan ook naar Machu Picchu? Ga je de Inka trail doen? Op het eerste antwoordde ik dan natuurlijk ja, maar op het tweede kon ik alleen maar zeggen ´dat weet ik nog niet´. Nu vermoedden we al dat dat gelijk zou staan aan nee, en we kregen gelijk. De Inca trail is een vierdaagse tocht over het pad dat de Inca´s vroeger zelf naar Machu Picchu liepen en dat nu enorm populair is onder toeristen. Toen we in Cuzco op onderzoek uitgingen bleek het al tot november volgeboekt. Gelukkig zijn wij niet voor één gat te vangen, en besloten we de Salkantay tour te gaan doen. Vijf dagen, vier nachten, verder lopen, mooiere natuur (volgens de reisbureaus natuurlijk).

Mooi was het. En zwaar. De tweede dag liepen we 20 kilometer, waarbij we stegen van 4500 naar 5300 meter. En weer een heel eind omlaag.

Als je goed kijkt zie je rechts de besneeuwde top van Salkantay opdoemen. Ook zie je een zieke groepsgenote op het emergency paard. Dat arme beest had het druk: iemand met een voedselvergiftiging die maar niet over ging, iemand die niet goed was in omhoog lopen in de bergen, en deze tweede dag nog een jongen die ziek werd. Het steilste stuk moest de gids hem drie keer omhoog laten lopen.

Bij Sandra en mij ging het best. Je raakt snel buiten adem en je spieren doen pijn, maar we hebben vooral genoten van al die mooie natuur die ik nog nooit had gezien en ook van het harde werken en de groep.

Zo liepen we op de derde dag door de jungle.

En zaten we op de vierde dag in een bakje gepropt om over een rivier te komen.

Op de derde dag hadden we 3 tienjarige gidsjes die ons naar de plaatselijke hot springs leidden. We kwamen de rest van de avond niet meer van ze af, maar hebben ook heel leuk met ze gespeeld (het aloude spullen van elkaar afpakken en ermee rond rennen; daar hoef je elkaars taal niet voor te verstaan).

Hier twee van die jongetjes, die ook zo vriendelijk waren om ons vroeger dan nodig te wekken: ´Hanna! Sandra! Buenas dias!´ Daar lig je dan in je tent, enigzins brak te zijn. We hadden elkaar als groep die avond juist op biertjes getrakteerd, omdat we ´pas´ om 8 uur op hoefden.

De gids. Jose Luis. Sprak Engels met een onmiskenbaar Peruaans accent. Noemde ons altijd ´friends´ en zei ook erg vaak ´hakoegakoe´! Blijkbaar Inca´s voor let´s go. Op de vijfde dag werd het lachwekkend.

Hier is het 6 uur ´s ochtends. We zijn net aangekomen bij Machu Picchu en de gids legt uit.

7 september 2005 | 01:52 | categorie: reisdagboek Zuid-Amerika