Buskruit

Op mijn hurken zit ik achter een heg. Ik doe ontzettend mijn best om door de bladeren heen te kijken. Tien meter verderop loopt degene die 'm is, en hij mag mij niet zien. Het vorige potje was ik 'm en daar heb ik nu geen zin meer in. Schuin achter me zit iemand anders. We giechelen naar elkaar.

'Buut L?! Achter die auto!'
'Ja maar je moet ook veel verder dan de pot af, het is niet eerlijk!'
'Hanna moet straks de bal wegtrappen!'

Dat doet Hanna niet, ze buut zichzelf liever op het nippertje vrij. Ze wil wel verder spelen hoor. Op de grond liggen in de straat uit haar jeugd. Zich verstoppen in hetzelfde poortje als vijftien jaar geleden. L? wil het liefste de hele middag met me buiten spelen en de andere kinderen negeren dat ik er volwassen uitzie. Gewoon spelen, tot je wordt geroepen voor het eten. Het gevoel van asfalt op je handen.

Ik heb alleen geen tijd. En mijn knie뮠doen pijn van het hurken. Toch heb ik, als ik naar huis fiets, bijna spijt.