Oorlog in de verte

Vorig weekend liep ik over het Neude in Utrecht. Het regende een beetje en ik had niet echt iets te doen. Mijn oog viel deze twee containers.

(voor de kritische lezer: andere achtergrond ja, hier staan dezelfde containers in Almere)

Artsen zonder grenzen. Oh, leden werven zeker. Ik twijfelde.
'Ja maar ik ben een student en ik heb geen geld!' zei de Hanna die naar huis wilde.
'Je hebt geld zat. Zeker vergeleken bij sommige anderen. En je hebt niks te doen. Ga kijken'
'Maar kan ik het helpen dat zij het slecht hebben?'
'Wie weet. Ga kijken, egoïst, met je gratis uitgedeelde fruitdrank in je tas'

Ik ga kijken. "Hallo, wat is dit?" vraag ik aan de mensen achter het kraampje. Ze zeggen dat het een tentoonstelling is om aandacht te vragen voor vergeten oorlogsgebieden. Ik zeg dat ik wel even de tijd heb om me daarin te verdiepen. Het regent toch. Zie ik gelijk mijn problemen in perspectief, denk ik er achteraan.
Ik loop de containers binnen. Op een schermpje kijk ik naar verhalen over mensen in Burundi. Achtergrondinfo. Nieuwsbericht. Ik klik moedig op het eerste verhaal. Een vrouw met een kind op de vlucht En op het tweede verhaal, en het derde. Er gaat een onoriginele gedachte door me heen: ik ben blij dat ik hier leef en niet in Burundi. Tegelijkertijd kan ik me ook niet voorstellen dat ik daar leef. Ik ben te westers, te geëmancipeerd, te wit om mezelf als inwoner van zo'n land in Afrika te kunnen voorstellen.

Ik klik op een ander land: Tsjetsjenië. Dat voelt al dichterbij. Het gaat over de psychische problemen die mensen hebben door een oorlog. Ze hebben hulp nodig die er niet is. AZG herbouwt ergens een ziekenhuis om deze mensen op te vangen.

Na Tsjetsjenië klik ik nog op Somalië. Wat was daar ook alweer? Ik ben het al bijna vergeten. Oorlog sinds 1991. Clans die elkaar bestrijden, geen regering, veel mensen op de vlucht, slechte gezondheidszorg. Ik geloof niet dat ik hier de filmpjes ook nog van wil zien. Ik loop weer naar buiten.

Bij het kraampje neem ik een beetje gelaten de bijbehorende folder aan. "Je was lang binnen, wat vond je ervan," vraagt iemand. Ik denk: ik ben onder de indruk, wie zou dat niet zijn. En tegelijk weet ik dat ik het misschien morgen wel weer vergeten ben. Hee, was dat niet de boodschap? Dat we het niet moeten vergeten. "Ik wil wel wat doen, maar ik weet niet wat," zeg ik. Geld geven lijkt te makkelijk, en actie organiseren lijkt me stom. Deel de boodschap, is een andere optie in de folder. "Ik schrijf wel een stukje," mompel ik. "Oh, waarvoor?" vraagt een medewerker. "Op mn site, maar dat lezen niet zoveel mensen hoor," antwoord ik. "Toch is het een goed idee, je bereikt altijd weer iemand. Wat is trouwens het adres?"

Ik geef het, als stok-achter-de-deur. En toen werd ik ziek, en vergat het inderdaad. En nu vertel ik het toch aan jullie. Die containers trekken nog maanden door het land, zegt de bijbehorende site. Ga kijken en doe ermee wat je wil. Ik denk wel dat ik geld wil geven aan mensen die een onvergelijkbaar leven hebben en er haast niks aan kunnen doen.

27 augustus 2004 | 21:39 | categorie: vandaag